In memoriam: mijn vader

In juli schreef ik nog over de wonderbaarlijke opstanding van mijn vader; toen geloofde ik nog in zijn onsterfelijkheid. Inmiddels is hij tegen alle verwachting in tóch overleden. Wij hebben hem vorige week vrijdag begraven. Mocht je mijn vader niet gekend hebben, dan heb ik hier een klein in memoriam voor je; het is een van mijn monumenten voor hem, want voortleven zál hij!

In memoriam

Onze lieve vader zag het levenslicht op 3 maart 1937 in Medemblik, waar zijn opa burgemeester was geweest. Voordat hij geboren werd, was zijn eigen vader al gestorven. Dat moet een grote impact op hem gehad hebben, maar hij heeft zich er nooit over beklaagd; hij nam de dingen zoals ze kwamen. Uit zijn jeugd herinnert hij zich vooral de oorlog, de honger en de bombardementen. En de grote liefde voor zijn moeder, drie broers en vier zussen; zij vormden ondanks de barre tijden een warme familie met elkaar daar in Noord-Holland. 

Toen hij 11 jaar was hertrouwde zijn moeder en verhuisde hij naar het Westland. Al gauw begon hij in de tuin van zijn nieuwe vader mee te werken en zware shag te roken. Dat hoorde er allemaal bij in die tijd. In de loop van zijn leven is hij het roken afgeleerd; het in de tuin werken is hij echter zijn hele leven blijven doen; eerst in dienst van zijn zwager Geert en vanaf zijn zevenentwintigste in zijn eigen bedrijf; het jaar daarna trouwde hij na zes jaar verkering met onze moeder en verhuisde hij naar Stompwijk, zijn eigen stekkie. Tevens nam hij zitting in de raad van toezicht van de bank aldaar en als tegenwicht ook in de raad van elf.

Al snel kwamen de kinderen, waar hij erg van genoot en graag mee stoeide en voetbalde. Toen we nog klein waren zag het hemeltje van de wieg zwart van zijn handen. Wat hield hij van ons! Evenveel als dat hij later van zijn kleinkinderen zou doen.

Helaas overkwam hem ook tegenspoed in de vorm van een hernia en een maagzweer. Pappa en mamma besloten dat het misschien een goed idee zou zijn om het wat rustiger aan te doen en kochten een huis met een groot stuk land in Gorssel, alwaar hij een kwekerij annex groothandel startte. Helaas bracht dat hem niet de broodnodige rust en uiteindelijk hebben ze het huis verkocht en zijn ze in Epse gaan wonen, alwaar pap als het ware de groothandelaar van de bloemenwinkel van zijn vrouw werd. 

En toen hij daar niet meer genoeg voldoening in vond, is hij bij de schouwburg gaan werken, alwaar hij wat meer tot zijn recht kwam en genoot van het toneel, de werkzaamheden, sfeer en ontmoetingen met artiesten. Het was een gelukkige tijd voor hem.

Na zijn pensionering verdeelde hij zijn tijd tussen zijn vrouw, zijn kinderen, kleinkinderen (en achterkleinkind), van wie hij zielsveel hield en die hij hielp met verhuizen, klussen en verven waar hij kon. En niet te vergeten het kerkkoor, de tuin- en jeu de boulesclub en last but not least zijn moestuin en daarnaast ook nog tuinen van anderen. Wat genoot hij ervan om in de natuur te zijn!

Zijn adagium was: een dag niet getuinierd is een dag niet geleefd. 

We zijn intens dankbaar dat het hem, nadat hij ernstig ziek was geworden in de zomer en het echt kantje boord was, nog een half jaar extra gegund werd om in zijn tuin te werken en daar bezoek van zijn talloze vrienden en familie kon ontvangen. 

Want dat was waar het in zijn leven om ging: vrienden, feestjes, rock ‘n’ rollen, gezelligheid, kinderen en familie. Hun zou hij nooit hulp weigeren of onfatsoenlijk behandelen. Hij was oprecht, warm en sterk. Wij missen hem enorm.

verhaal bij de foto