De avondshow

'Okay, en wie is er onder de achttien dan?'

Twee pubers steken hun handen op en lachen verlegen hun beugels bloot.

'Wat leuk dat jullie hier gekomen zijn,' zegt de publieksopwarmer, 'en met wie zijn jullie meegekomen?'

'Met opa en oma!' en ze wezen naar het keurige echtpaar dat naast hen zat.

'Wat leuk! En wat een ingewikkelde leeftijd hè, vijftien jaar zijn....ik weet het nog goed, het is de tijd van het vingeren in het fietsenhok en zo', wat de rest van het publiek deed schaterlachen en de jongen deed blozen tot in zijn onderbroek.

De toon was gezet; het zou een cabareteske avond worden bij Arjen Lubach, die prompt zelf verscheen. In mijn nativiteit dacht ik dat de televisieopnames dus zouden beginnen, maar niets was minder waar. 

'Goedenavond allemaal. Leuk dat jullie er zijn! Wie heeft er een vraag voor mij?'

En we barstten los als publiek. 

'Hebben jullie nog een vacature?'

'Misschien, het ligt eraan wat je kunt? Ben je grappenmaker of kun je met een camera overweg?'

'Nee, ik ben ICT-specialist', zei de zwaar bebrilde jongen van een jaar of achttien.

Hilariteit alom natuurlijk.

En een stuk of tien vragen over zijn carrière, team, lifestyle ('slaapt u tijdens de opnames altijd hier in de buurt of rijdt u terug naar Groningen?') volgden en Arjen gaf overal geduldig en met een kwinkslag antwoord op. Nadat hem gevraagd was naar zijn favoriete film (dat bleek Back to the future te zijn), vroeg iemand of hij de boeken die in het decor in de open kasten stonden allemaal gelezen had. 

Nee, dat had hij niet, want dat waren encyclopedieën. Het verhaal erachter was dat hij deze van zijn vader gekregen had. Het waren, nader verklaard, delen van de Encyclopedia Britannica die zijn vader voor een koopje (dat niemand deze ooit waardevolle encyclopedie meer wilde hebben met de komst van Wikipedia was de arme man blijkbaar ontgaan) had gekocht. 

Mooi was ook het moment dat een Syrische man vroeg of hij er wel eens aan had gedacht om Poetin en/ of Assad uit te nodigen. Daarvan was hij toch even van zijn stuk, maar ook daar wist hij een mooie draai aan te geven, namelijk dat hij zijn desk dan tot minstens in Den Haag zou moeten laten verlengen (en dan gauw wegtrekken).

Na deze vragenronde begon de show zoals iedereen die van televisie kent, behalve dat-ie soms onderbroken werd doordat er even iets opnieuw moest (bijvoorbeeld zijn rap omdat er mensen daarbij ritmisch mee gingen klappen waardoor het bitterkritische effect verdween en het meer op een carnavalskraker ging lijken). Hij bood daar netjes z'n excuses voor aan, zei dat hij dat van tevoren even had moeten zeggen en dat hij het een lief gebaar van ons als publiek vond dat we zo enthousiast meegeklapt hadden.

Onze hulp werd ook nog even ingeroepen toen er een klein meningsverschil ontstond tussen Arjen Lubach en Janine Abbering over de uitspraak van döner: moest dat dunner of deuner zijn? We klapten allemaal het hardst om Arjens dunner, misschien niet eens omdat we het met hem eens waren, maar omdat we nog meer van hem hielden door zijn enorme gastvrijheid, warmte, humor en professionaliteit dan dat we vóór de show al deden.

Het was de moeite waard geweest en we sloten de avond af met een broodje. Döner.