Eén of twee monden?

'Is het voor één of twee monden?'

Die vraag kreeg ik toen ik het groentepakket van vrienden ophaalde. Zij hebben zich aangesloten bij een herenboereninitiatief bij ons in de buurt. 

Ze bedoelden uiteraard één of twee personen, maar als herenboer heb je natuurlijk een eigen jargon om je te onderscheiden van de gewone boer. Je blokkeert immers ook niet met je tractor de snelweg om je giftige hachje te redden.

En ik moet volmondig toegeven dat het ophalen van het wekelijkse pakketje de fietstocht waard is: heerlijk en eerlijk voedsel!

Gepromoveerd

Na drie maanden revalidatie ben ik gepromoveerd en mag ik van de fysiotherapeut in plaats van mijn individuele begeleiding meedoen aan een fitnessgroepje. Een uur per week in een groepje trainen onder begeleiding van de fysiotherapeut. Ik vind dat behoorlijk lux, want daar mag ik nog tot volgend jaar zomer gratis (nou ja, betaald door de zorgverzekering) aan meedoen. 

Gezonde mensen zouden daar kapitalen voor betalen; een groepje van vijf mensen met ongeveer dezelfde fysieke gesteldheid dat elke week bijeenkomt in de overzichtelijke fitnessruimte in de buurt. Geen gezeur van 'ik heb geen zin', want het hoort bij je behandeling. Je steunt elkaar, je legt elkaar dingen uit en als je er niet uitkomt, komt de fysiotherapeut erbij, die aan het eind ook nog een mooi circuitje voor het groepje heeft klaargezet. 

Je hoort mij (even) niet klagen over de gezondheidszorg in Nederland en als ik straks een killerbody heb, weet jij hoe dat komt!

DOMunder: verrassend leuk uitje

Soms is het goed om lage verwachtingen van iets te hebben; dan kan het uiteindelijk alleen nog maar meevallen.

Zo ook met DOMunder. Wij (=Katharina en ik) hadden er geen hoge verwachtingen van, maar het leek ons toch aardig om het een keer te bezoeken. En - surprise - het was leuk en ook nog eens relatief spectaculair. Alles speelde zich af in twee kelders. In een van de kelders werd uitleg gegeven door twee stadsgidsen die gewapend waren met allerlei platen op een soort zeildoek dat ze op de grond gooiden als ze iets uit wilden leggen. Leuker dan altijd maar weer die beamer met powerpointplaatjes. Nostalgischer ook, alsof je weer les kreeg van je oude geschiedenisleraar. 

Ook leuk: je mocht alles aanraken! Ook de muur van het Romeinse castellum waar de dom op was gebouwd, met tufsteen uit de Eiffel. Heel duurzaam.

Na de geschiedenisles mochten we écht onder de dom; daar mochten we niets aanraken, wel beschijnen met de lichtpistolen die we kregen, waardoor het op een potje lasergamen leek. In het donker welteverstaan, want de tentoongestelde brokstukken konden niet tegen veel licht. Dat maakte het wel spannend, vooral omdat bij de lichtpistolen ook oortjes hoorden om informatie over de artefacten te krijgen door op de informatiepunten te 'schieten', waardoor we ook een soort bodyguards leken.

De stadsgids had al gezegd dat we allemaal naar het beginpunt moesten komen als we onweer en bliksem hoorden. Dan kregen we een animatie van de grote tornado van 1674 te zien waardoor de dom instortte. Vooral voor de kleintjes moet dit ontzettend indrukwekkend zijn geweest, die 'live' beelden van de ineenstorting van de dom op het grote scherm.

Daarna mochten we weer verder met onze lichtpistooltjes, schijnen op stukken steen met sporen van hondenpootjes en sandalen van Romeinse sandalen. 

Heel in de verte deed het me denken aan de Basilica Cisterne in Istanbul, die ik een jaar of tien geleden bezocht. Ook daar hadden ze de kelder mooi uitgebuit en -gebaat.

Het verschil: daar was het lekker koel tegen de verzengende hitte, hier was het droog tegen de overvloedige regen, die op ons dagje uit overigens gelukkig nog meeviel.