Boris? Welke Boris? Niet Boris Johnson; die heeft al te veel kansen gehad! Nee, een herkansing met Boris Kester, de schrijver van het boek De lange weg naar Cullaville en tevens mijn neef.
Met excuses van Boris voor de mensen die klaar zaten voor de livestream via YouTube voor de boekpresentatie van de Engelse versie van zijn boek; die was niet gelukt en heeft hij uiteindelijk omgezet naar een live groepsgesprek via Messenger. Ook leuk, maar niet iedereen kon daar bij zijn, want daarvoor moest je vriendjes met hem zijn op Facebook.
Nu is er echter misschien wel iets leukers te beluisteren en wel een interview op de radio (NH) dat hier prima achteraf te beluisteren is. Zelf vond ik het antwoord op de laatste vraag van de interviewster het meest bijzonder. De vraag luidde wat de meest bijzondere persoon was die Boris op al zijn reizen was tegengekomen en hij antwoordde niet 'Nana', de vrouw die later zijn echtgenote zou worden, maar hij vertelde over een oude vrouw die hij op Madagaskar was tegengekomen en die nog nooit buiten haar dorp was geweest.
Desondanks vond hij haar ongelooflijk wijs en had hij een heel leuk gesprek met haar. Toen hij haar ten afscheid iets wilde geven, gaf hij haar een stuk gember dat hij toevallig van huis had meegenomen en in zijn rugzak had zitten; tijdens het gesprek had ze namelijk aangegeven dat dat hetgeen was waar ze op dat moment het meest behoefte aan had.
Het contrast tussen deze twee mensen, van wie de een op pad was naar de laatste etappe van zijn alle-landen-van-de-wereld-bezoeken-project en de ander die nog nooit gereisd had, kon niet groter en symbolischer zijn en dat zij elkaar vonden en even gelukkig leken te zijn relativeerde in een klap alle reisbewegingen.
Het had in de Bijbel of boeddhistisch geschrift als parabel kunnen staan, toen het leven nog even eenvoudig was als de oude vrouw op Madagaskar, maar reizen evengoed al tot de verbeelding sprak en er nog niet over ecologische voetafdrukken gepraat hoefde te worden....
