Bella ciao

'Una mattina mi sono alzato,
o bella, ciao! bella, ciao! bella, ciao, ciao, ciao!
Una mattina mi sono alzato,
e ho trovato l'invasor'

Zong mijn zoon onophoudelijk op de achterbank, toen we deze zomer naar Frankrijk reden. Hij was namelijk nog helemaal in de ban van La casa de papel, de serie die hij op Netflix had gezien en hij raadde ons aan om die ook te bekijken. Echt iets voor ons, oordeelde hij.

Dat lukte ons natuurlijk niet, veel te veel andere dingen te doen, zoals dat gaat; alles strijdt om voorrang. Maar deze vakantie is het gelukt. Eerst een aflevering, toen nog een, daarna nog een paar, en ineens hadden we een heel seizoen 'gedaan'. En vrijdag, het was een beetje een donkere dag, hebben we het hele tweede seizoen op één dag gekeken. Zo voelt dat dus: bingewatchen.

En ja, we vonden het een mooie serie, anders waren we niet blijven hangen. Mooi beeld, goed geacteerd, spannend en vermakelijk. En mooie muziek. Waaronder dus bella ciao, een Italiaans strijdlied dat populair werd onder de partizanen tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar ook bij de studenten tijdens de protesten in 1968. Hier de bekendste versie uit La casa, als el Professor het samen met z'n makker Berlin zingt:



Het lied bestormde de hitlijsten in verschillende Europese landen - behalve in Nederland. Waar een klein land klein in kan zijn. Gelukkig is het wel verdienstelijk opgepakt door Pater Moeskroen:



Of we ook seizoen drie gaan kijken, als dat in 2019 uitkomt? Natuurlijk, we kunnen niet wachten op weer zo'n donkere dag! Of heb je een betere suggestie?

Grand Hotel Europa

Altijd weer een feestje als Ilja Leonard Pfeijffer een nieuw boek uit heeft. En zeker als hij dat ook nog eens in Nijmegen komt signeren. Of ik erbij was? Ja, wat dacht je!

Ik (of eigenlijk we - ik was met mijn jaargenote Ester) waren weliswaar achter een behoorlijke stapel boeken opgesteld, maar we konden hem goed zien en horen. Moeilijk voor te stellen dat hij een leeftijdsgenoot van ons is; hij lijkt veel ouder en tegelijkertijd veel tijdlozer dan wij. Bruiner ook, doordat hij tegenwoordig in Italië woont en meestal buiten op een terrasje schrijft. Wij werken meestal binnen, helaas. En we dragen ook geen pakken. En overhemden met gouden manchetknopen. En zegelringen. En schoenen met gouden punten. En al helemaal geen struisvolgelveren mantels, waarmee we een entree zouden kunnen maken alsof we Sinterklaas waren. Ilja wel. En hij was in opperbeste stemming, omdat hij goede recensies voor zijn boek had gekregen (vijf sterren in de NRC bijvoorbeeld). Tja, hadden wij maar een leven als Ilja in Italië.

Maar ook daar is het niet alles goud wat er blinkt. Italië heeft namelijk (naast de corruptie) twee problemen: toestroom van vluchtelingen én toeristen. Daar gaat het boek dan ook over. Ilja heeft meer moeite met de toeristen, oftwel nostalgiezoekers, zoals hij ze noemt, dan de vluchtelingen. Want de toeristen maken de eens prachtige en stijlvolle steden tot goedkope en lelijke consumptieparken, maar de vluchtelingen zouden wel eens goed voor onze toekomst kunnen zijn. Want Europa, ja Europa, dat is vooral met het verleden bezig en doet z'n verleden nu in de uitverkoop. Maar dat is maar een van de verhaallijnen, want er speelt ook nog een liefdesverhaal met tragisch einde doorheen, en een Dan Brownachtige zoektocht naar Caravaggio en tevens natuurlijk verwijzingen naar de klassieke oudheid en deze keer ook naar de Toverberg van Thomas Mann. Kortom: ik heb behoorlijk veel zin om er in te beginnen, maar ik houd me nog even in totdat de kerstvakantie begint, alleen al omdat ik nog in vijf andere boeken bezig ben.

Arme ik.

Als je trouwens precies wilt weten waar het over gaat, moet je dit interview maar eens lezen. Of de aflevering van VPRO Boeken van afgelopen zondag bekijken.

Text and datamining

Van de week hadden we een cursus Text en datamining. Kijken wat we daar als UB eventueel in zouden kunnen betekenen. Maar sowieso ook gewoon interessant, aangezien data het nieuwe goud schijnen te zijn en we er bij de onderhandelingen met de uitgevers ook vaak rekening mee moeten houden dat we de wetenschappers de mogelijkheid moeten kunnen bieden hun teksten te minen. Moeten we eerst natuurlijk wel een beetje weten wat het voor iets is.

Het ochtendprogramma was relatief luchtig, met behandeling van simpele, maar leuke tools om mee te dataminen. De middag was pittig, met een opdracht in RapidMiner, een programma waar je volgens de docent relatief makkelijk (want zonder te hoeven programmeren) bijvoorbeeld een sentimentanalyse op een tekst mee uit zou kunnen voeren. Nou, dat viel dus vies tegen. Gelukkig maar dat onze IT-jongens er wél chocola van konden maken; helaas echter niet letterlijk.

Wat ik er onder andere van onthouden heb, is dat het zogenaamde preprocessen (het klaarzetten van het materiaal) het meeste werk kost. Aan de analyse zijn we niet eens toegekomen, dus dat geloofde ik meteen. Ik voelde me ook meteen heel dom.

Nee, doe mij dan maar de eenvoudige tooltjes, zoals de Ngram Viewer van Google, waarmee je Google Books kunt doorzoeken op woordcombinaties van een x aantal (ook wel n) woorden (grams) kunt doorzoeken. Adolf Hitler levert het volgende plaatje op:


En Julius Caesar dit:

Leuk om eens over na te denken: waarom kwam de naam Adolf Hitler in de boeken van de jaren vijftig nog nauwelijks voor en de naam van Julius Caesar zo veel begin jaren veertig?


Of waarom de woordcombinatie I don't know tegenwoordig zo'n hoge vlucht heeft genomen? Zijn we in de loop van de tijd soms slimmer geworden in die zin dat we steeds meer beseffen dat we eigenlijk niets weten? Of gewoon: onzekerder?

 Voyant, waar je een snelle tekstanalyse mee kunt doen, vond ik ook leuk. En natuurlijk kon ik het niet laten om eens een kleine analyse op mijn weblog uit te voeren. Van alleen het laatste kwartaal, want hoe je de hele tekst van een weblog eruit haalt, dat weet ik niet. Als iemand het wel weet, dan hoor ik dat natuurlijk graag!

In de wordcloud in de linkerbovenhoek kun je zien dat ik de woorden 'we' en 'je' het vaakst gebruik. En natuurlijk natuurlijk. Zo'n heerlijk stopwoordje bij het schrijven. Mijn vocabulairedichtheid is 0,325 en het gemiddeld aantal woorden per zin bedraagt 16,4. Gaaf toch, zo'n tool? Beter dan zelf te gaan zitten tellen.

Ik ben benieuwd of dat nog geëvolueerd is in de loop van de tijd.

Enfin, leuk speelgoed!

afbeelding

40UP

Het was al wat langer een hype, maar eigenlijk totaal aan mij voorbijgegaan. Schrik niet, dat komt wel vaker voor. Enfin, gisteravond ging ik dan voor het eerst naar een 40UP-feest.

En het was leuk. Vol. Vooral met vrouwen natuurlijk (en kalende mannen, met opvallend vaak spijkerbroeken met bolletjesoverhemden aan; de vrouwen veelal met lange laarzen, glitter- en/of pantertruitjes of jurkjes en decolletés). En wij dus, een stel vrijgevochten vrouwen uit Lent en omstreken.

Veel tijd om om ons heen te kijken hadden we niet. We hebben vooral gedanst en de videoclips bekeken die bij de nummers hoorden en op grote schermen getoond werden. Wát een jeugdsentiment! Heerlijke mode ook met die wijde pijpen en overdadige glitter.

Je mocht ook zelf plaatjes aanvragen. De garantie dat ze gedraaid werden konden ze niet geven. Onze aanvragen van Iggy Pop en Nirvana werden dan ook straal genegeerd: niet disco genoeg. Paradise by the dasbordlight honoreerden ze daarentegen wel.

Op een gegeven moment dachten we: hé, wat een bekende kop heeft die DJ toch? Bleek het Harry de Winter te zijn, die 40UP bedacht heeft en af en toe ook zelf draait. Harry de Winter? Ja, de man die ooit radio-dj, televisiepresentator van jongerenprogramma's en eigenaar van IDTV was en op een gegeven moment het programma Wintertijd presenteerde. Hij was toen al multimiljonair.

Wel tof dat hij ook nu gewoon weer in de zaaltjes draait. Misschien krijgen we hem ooit nog zo ver dat hij Nirvana gaat draaien. Hieronder een aflevering van Wintertijd met Cliff Richard.

Inmiddels heeft hij van Wintertijd ook een radioprogramma in iets andere vorm gemaakt. Bezig baasje. Nou ja, je ziet maar! Of niet.