Straf voor afvalscheiding

Soms kunnen successen schaduwkanten hebben. Bijvoorbeeld als je als gemeente je burgers stimuleert om plastic afval te scheiden van de rest door gratis plastic zakken voor dat doel uit te delen en dat ze het dan nog fanatiek gaan doen ook. Dan heb je een probleem, want dan krijg je minder inkomsten uit de heffingen op de zogenaamde tariefzakken.

Tja, en wat doe je dan om dat tekort weer aan te vullen? Juist, dan maak je de tariefzakken duurder. Of tenminste, dat neem je je voor. En dan gaan de burgers nuilen, tenminste als je burgers in Nijmegen wonen. En dreigen dat ze hun afval dan wel gratis ergens dumpen. De burgers die het principe niet snappen dan.

Want hé, de rest van Nijmegen is er trots op dat we dit jaar Green Capital zijn. En terecht. Misschien dat de koning hier nog een paar wijze woorden aan kan wijden tijdens zijn bezoek aan de keizerstad volgende week. Nie nuilen maar doen of zo.

When ur mom's life is better than yours

Gisteren hadden we een uitje met onze afdeling. Er was lang geheimzinnig over gedaan waar we naar toe zouden gaan; alles wat we wisten was dat we ons bij de Flixbus bij het station moesten verzamelen, gemakkelijke kleding en sportieve schoenen aan moesten doen en we rond 19 uur weer thuis zouden zijn.

Zó jammer voor de organisatoren dat de buschauffeur zich in de eerste zin al versprak: het zou een ritje naar de Ef..., oei, op dat moment herinnerde hij zich dat hij strikte orders van de organisatoren had gekregen om de bestemming niet te noemen. Maar toen was het 'kwaad' al geschied.

Enfin, het werd sowieso een leuke dag in Kaatsheuvel met een ochtend-high tea, teambuildingspellen (strijd en vlijt) onder leiding van twee door de wol geverfde sleuteliers en na de lunch vrij het park bezoeken, waarbij de UB zichzelf al gauw onderverdeelde in 'thrill seekers' en degenen-die-geen-achtbaan-nodig-hebben-om-plezier-te-maken. Ik bevond me uiteraard in de laatste groep. Sarah weet je wel. Maar wist gelukkig nog wel een natte broek te halen in de Piraña. Toch nog een beetje stoer. Maar niet zo stoer als de collega die een heel nat shirt behaalde en al helemaal niet zo stoer als de collega's die alle achtbanen af durfden.

Mijn kinderen vonden mijn Piraña-avontuur natuurlijk helemaal niet cool ('ben je niet eens in de Python geweest?'), hoewel een vriendin van mijn dochter onder mijn Instagrampost treffend opmerkte: 'when ur mom's life is better than yours'. Tja, zij hebben deze week tentamens. Hun tijd van grotemensenbeproevingen komt nog wel.

Nagenieten en mijmeringen

Vandaag een mooie dag van dankbare bezinning: de vijftig gepasseerd en het feest gehad. De belangrijkste wijsheid (is dat het Sarah-effect?), die ik eigenlijk al kende, maar van het weekend nog eens krachtig werd bevestigd: de grootste rijkdom naast gezondheid is toch wel het hebben van lieve familie en dito vrienden die van een feestje houden.

Verjaardagen vier ik eigenlijk zelden groot (tot verdriet van mijn kinderen), maar deze keer had ik echt zin om uit te pakken, dus heb een mooie locatie afgehuurd en al mijn vrienden uitgenodigd. Een beetje een dwarsdoorsnede van verschillende periodes in mijn leven; er waren zelfs vrienden van de middelbare school bij! En natuurlijk van de studie, het werk, de buurt, de sport en vrienden die ik via mijn man heb leren kennen. Die laatsten bleken de verrassing van de avond: Perzen blijken de grootste feestneuzen van het land te zijn. Zeker toen hun muziek gedraaid werd, gingen ze helemaal los en ze kregen de hele zaal mee. En daarvóór oogstten ook mijn ouders bewondering door een fors portie rock 'n' roll ten beste te geven op hun tachtigste...een voorbeeld voor velen....

Zoals ik stiekem al gehoopt had, werd het dus een feestelijke integratie tussen de verschillende groepen, leeftijden en culturen.Was het maar altijd zo! Maar goed, elke mooie avond die bewijst dat het kán is er een. Als groep kregen we ook nog een extra compliment van de bediening: we waren het enige gezelschap ooit waar niemand van gerookt had. Happy gezondo's!

Zo'n avond wordt natuurlijk mede gemaakt door de DJ (Gerard) en die bleek - maar dat wist ik natuurlijk al van tevoren - een gouden greep. Hij wist perfect in te spelen op de verschillende sfeergolven die door de zaal deinden.

Al met al voelde het een beetje als de bruiloft die we nooit echt groots gevierd hebben en het smaakte zeker naar meer (maar dan wel met dezelfde man). Vandaag is het vooral genieten van de cadeautjes en mooie herinneringen. En het voorbereiden op het 'pasgetrouwde-stel-gevoel', dat we weer lijken te krijgen nu ook kind nummer twee het huis gaat verlaten.