Klusjesmannendag

Van de week had ik toch zo'n geluk: twéé klusjesmannen in plaats van de gebruikelijke één. We hadden namelijk ook twee problemen: een met de televisie-ontvangst en een met de laminaatvloer.

De ene klusjesman (een officiële, van het telecombedrijf) kwam vroeger dan de andere. Hij was wat aan de chagrijnige kant. 'Haal die spinnenwebben eens weg uit de meterkast, mevrouw, zo kan ik niet werken'. 'Pff, zit die router in uw slaapkamer, dat mag helemaal niet. Wie heeft dat zo gemaakt?'. Ik liet 'm maar een beetje mopperen en gaandeweg ontdooide de man wat.

Met name toen ik hem koffie gaf. Die vond-ie echt heel lekker. 'Ja, ik krijg wel eens van die koffie dat je denkt 'gatsie'! Of oploskoffie, die is helemaal erg. Nee, uw koffie is echt heerlijk'. Niet beseffende dat mijn koffie ook oploskoffie was, daar heb ik wijselijk mijn mond maar over gehouden.

Ondertussen was de tweede klusjesman ook gearriveerd. Hij wilde vooral heel veel suiker in z'n koffie (dan maakt het namelijk niet meer uit hoe de koffie smaakt).

De twee mannen raakten met elkaar in gesprek en staken elkaar de loef af over de ellende die ze bij de afhandeling van klussen meegemaakt hadden. De telecomman spande duidelijk de kroon wat betreft zijn belevenissen: geweigerd om voor oppas te spelen bij een mevrouw die haar kind naar school moest brengen en het ander kind thuis bij de monteur wou laten, gebeten door een gevaarlijke hond, beticht van aanranding en diefstal. Ja, het leven van een telecommman gaat duidelijk niet over rozen.
Vandaar dat de man verbaasd was over het feit dat ik gewoon eerlijk was. Dat maakte hij toch bijna nooit mee. Toen hij namelijk vroeg wanneer de draadloze installatie, die met name de laatste paar maanden problemen gaf bij de televisie-ontvangst, geplaatst was, zei ik eerst 'een jaar', maar toen ik de papieren erbij pakte, zag ik dat het in mei 2014 was geplaatst. 'Minder dan een jaar geleden dus', zei de man. 'Eh, bijna twee jaar geleden dus', zei ik.

'Ja, dat is waar, dan moet ik het dus in rekening brengen'. 'Dat snap ik', zei ik, allang blij dat het televisieprobleem (en het bijbehorende gehoon van de kinderen) voorbij was. 'Nou, dan reken ik in ieder geval geen voorrijkosten. En de koffietijd reken ik ook niet mee. De kabellengte maak ik ook korter op papier, hoor'. Uiteindelijk werd het een minimale rekening en ik vraag me af of hij zich oprecht vergist had qua jaartal van oorspronkelijke aanleg.

Wat goede koffie al niet kan doen.

En de tweede klusjesman? Ach, dat is gewoon een schat van zichzelf en maakt me altijd vrolijk met z'n gefluit. Niet naar mij, maar als achtergrondmuziek bij z'n werk, opgezweept door de extra suiker.