Supermarktstory's

'Mamma, ik behoor nu officieel tot de beroepsbevolking, hè?'
'Volgens mij behoor je voornamelijk tot de schoolgaande bevolking.'
'Nee, echt, iedereen die meer dan 12 uur per week werkt, behoort tot de beroepsbevolking.'
'Aha, zo, dat wist ik niet, goed opgelet.'

En zo wordt er een hoop geleerd. Op school, maar ook op het werk. Discipline, collegialiteit, budgetbesef, productkennis, mensen netjes te woord staan, ook al staan ze je niet aan....

Aan het eind van zo'n werkdag (woensdag en donderdag na school en zaterdag de hele dag), krijgen we meestal een behoorlijk vermoeide zoon thuis. Soms heeft hij daardoor slechte zin, maar meestal goede. En dan is het een genot om even bij hem te zitten en naar hem te luisteren, want hij kan er de mooiste verhalen over vertellen.

Bijvoorbeeld over mensen die niet weten wat ze moeten eten en aan wie hij dan advies geeft (kip tandoori, iets wat wij thuis nog nooit gegeten hebben en we op zijn aanraden toch maar eens gekocht hebben), of over de man in Duits uniformjasje die naar negerzoenen vroeg. Mijn zoon bracht hem erheen en de man merkte op dat ze geen negerzoenen heten, maar gewoon 'zoenen'. Toen mijn zoon hem uitlegde dat de term negerzoenen als te racistisch beschouwd wordt, verwees de man naar jodenkoeken en zigeunersaus. En hij herhaalde dat nog een keer, behoorlijk hard, zodat het in de hele winkel te horen was. Hoe je dan moet reageren wordt je niet op school geleerd. Maar hij heeft het goede gedaan: de man verder negeren.

Achter de kassa zitten probeert mijn zoon zo veel mogelijk te mijden; hij is namelijk bang dat het systeem vastloopt of dat er een betalingsstoring is en de rij dan aanzwelt tot een menigte mokkende klanten, die haar woede uit op de dienstdoende kassière die er ook niets aan kan doen; dat heeft hij wel eens bij een collega gezien en daar zit hij niet op te wachten. Ik geef hem groot gelijk.

Bikkelen bij de vakken, da's veel stoerder. Daar komt nog bij dat er ook weinig tijd is ingeruimd voor kassa-instructie. Want instructie kost mankracht = geld en alles moet zo goedkoop mogelijk in verband met de supermarktoorlog. Vandaar dat mijn zoon vreest dat hij als hij zeventien wordt plaats zal moeten maken voor een vijftienjarige. Hij is niet te beroerd ons voor te rekenen hoe veel dat de supermarkt scheelt op een avond.

Zó jammer dat mijn zoon geen weblog heeft. Zijn supermarktverhalen zijn te mooi om niet voor het nageslacht bewaard te blijven.