Maar nee hoor, bij de eerste bladzijde liep hij al vast. 'Dit is echt een te moeilijk boek, mamma, wat betekent nou weer zoölogie, kosmogonisch, kabbalist en theologie?' Ik zei nog 'lees nou maar gewoon door, dat is waarschijnlijk alleen de eerste bladzijde, anders was D. er ook allang mee gestopt.' Maar daar trapte hij natuurlijk niet in.
En dat is jammer, want de rest van het boek was zeer aangenaam, met verhalen over India, het ontstaan van de naam Pi, de jeugd van Pi in de dierentuin van z'n vader, de helden van Pi, de godsdienstverslaving van Pi en de wonderlijke reis van Pi naar Canada, met een volwassen Bengaalse tijger (en aanvankelijk ook hyena en zebra) in een reddingssloep over de Grote Oceaan omdat het schip vergaan was. Zó smeuïg verteld! Maar blijkbaar niet de juiste moeilijkheidsgraad op de eerste bladzijde.
12 opmerkingen:
Even weer de wijsneus uithangen: wat nog fijner is, is een boek waarvan je het erg vindt dat je het uit hebt, of: een boek waarvan je het jammer vindt dat je het nu gelezen hebt, omdat je zeker weet dat je er nu nooit meer zo aangenaam door verrast kunt worden...
"En, meneer L.S., hebt u trouwens Het leven van Pi gelezen? Ja toch zeker?" "Eh, nee, sorry..."
...op het lijstje dan maar! Na oorlog en vrede kun je alles aan! Maar ja, dan inderdaad, de teleurstelling als je het uit hebt...
Inderdaad één van de mooiste en knapst vertelde boeken die ik heb gelezen! Maar ik kan me voorstellen dat je zoon het nog een beetje te moeilijk vond.
Ha, een medestander voor m'n zoon; ik zal het hem doorgeven (extra hulde trouwens voor z'n vriendje die zich er gewoon doorheen worstelt). Ik wilde eigenlijk alleen een stukje lezen om te kijken of het echt te moeilijk was, maar las het inderdaad in 1 ruk uit!
Leuk, Het leven van Pi, weer iemand die het mooi vindt. Ik heb er indertijd van genoten en zie nog steeds dat beeld voor me van die beestjes (stokstaartjes?) die 's nachts allemaal in bomen gaan zitten omdat ze anders door het vleesetende eiland worden opgegeten. Misschien vindt je zoon het over een paar jaar wel een mooi boek.
Ja, die stokstaartjes op dat paradijslijke, maar vleesetende eiland. En het einde vond ik ook verrassend, dat Pi zo maar een andere versie uit z'n mouw schudde.
Ik beken dat ik geheel achter moet blijven inzake Pi!
Ooit kocht ik het vanwege de goede recensies, ik begon erin en bleef al snel steken.
Ken je dat verschijnsel?
Door je blog heb ik het boek maar weer uit de boekenkast gehaald.
Oei, zou het nu beter gaan?
Zeker weten!
Dat verschijnsel van wegleggen na enkele bladzijden/ enkele tientallen bladzijden herken ik overigens absoluut!
Ha Festina Lente!!
Ik ben heel vrolijk geworden van de eerste pagina''s van Pi. Er bestaat dus een drietenige luiaard. Dat wist ik niet maar ik hou nu al veel van dat dier (als-ie nog leeft).
Zo. schat die 20 uur van de dag luiert en een paar keer als een slak zich voortbeweegt. Maar vooral die boeddha glimlach. Geen rendier maar een zendier.
ik wil erg graag op dit dier gaan lijken.
Alle tijd!
Jaaaa, een topdier! Heeft vast Stil de tijd gelezen! Zendier: prachtige term, Katharina!
Mooi boek, en nu op naar het volgende boek van Martel: Beatrice en Vergilius. Of nee, wacht toch naar maar even. Te veel mooie dingen achter elkaar went te snel...
Ha, ha, overdaad schaadt! Ben al bezig in de alchemist, maar die is niet zo dik, dus wie weet volg ik je tip nog wel op ook...
Een reactie posten