Een congres zonder excursies, en dus netwerkmogelijkheden, is geen volwaardig congres, en zo ook de LIBER niet. Naast een geweldig congresdiner meteen de eerste dag al op de heuvels van Afrodite (met een tussenstop bij de opgraving van Kourion) en een welkomstreceptie bij de carob mill de volgende dag, werd het congres afgesloten met maar liefst een hele dag Nicosia. In Nicosia, de hoofdstad van Cyprus, zouden we de universiteitsbibliotheek en het archeologisch museum bezoeken.
Van tevoren dacht ik 'ach, dat bezoekje aan de UB van Nicosia overleven we wel, als we daarna maar fijn naar het archeologisch museum kunnen!' Maar dat was buiten de prachtige UB gerekend; misschien was die bibliotheek eigenlijk wel het hoogtepunt van de dag.
Het is een vrij nieuwe bibliotheek, 5 jaar geleden geopend en ontworpen door de Franse architect Jean Nouvel. Het gebouw doet denken aan een heuvel, waardoor-ie mooi opgaat in de omgeving, al lijkt het in de verte ook wel op een kerncentrale die nog niet af is, met name door het groene gaas dat rondom een gedeelte van het gebouw gespannen is. Later legde de adjunctdirecteur uit dat daar eigenlijk planten doorheen moesten groeien, zodat het nóg meer op een natuurlijke heuvel zou lijken, maar dat alle beplanting tijdens de COVID-periode dood was gegaan en er nu geen geld was om deze opnieuw aan te schaffen. Eeuwig zonde, maar wie weet gebeurt er nog een wonder en trekt Bill Gates zich hier wat van aan of zo.
En dan de binnenkant. Die draait zich als het ware om een enorme kegel, die met het licht meekleurt, heen. Beneden is het wat kaal en donker, zodat je niet afgeleid wordt en je je helemaal op de inhoud kunt richten. De enige elementen die kleur aan de benedenverdieping(en) geven zijn de boeken.
Op de begane grond van het gebouw bevindt zich ook een kinderafdeling, iets wat ze op Cyprus heel belangrijk vinden, omdat er nog niet echt een bibliotheekcultuur op het eiland heerst.
En aan de tekeningen te zien zijn ook de kinderen onder de indruk van het interieur van de bibliotheek.
Een gedeelte van het gebouw is 24/7 open en er zijn ook hokjes waar je met groepjes kunt overleggen. In het begin mocht je eten meenemen en bestellen, maar dat liep een beetje de spuigaten uit, vooral tijdens de nachten die meer op feesten begonnen te lijken, dus dat hebben ze maar gauw teruggebracht tot het meenemen van flesjes water.
Een grappig detail is verder dat ze in de kelder een tijdscapsule hebben aangebracht met een boodschap voor het nageslacht.
Zo, en dan met de lift naar boven.
Daar is het licht, daar is het 360 graden uitzicht, daar staat de piano, daar mag je worden afgeleid, al staat de piano meestal toegedekt, omdat die af en toe te véél afleidde.
Want uiteindelijk is het hier toch de bedoeling dat je hier studeert. En je ook niet te veel laat afleiden door de enorme Turkse vlag die aan de noordkant uitdagend hangt te wapperen.
Het was bijzonder om hier met zo'n Europees gezelschap te zijn. Op een gegeven moment kwam het gesprek - dat is onvermijdelijk op Cyprus - op bezettingen en grensconflicten. De directeur van de bibliotheek in Dublin, die overigens van huis uit Brits is en mooie verhalen kan vertellen over het Book of Kells, zag veel overeenkomsten met Noord-Ierland (en meer actueel Oekraïne), en ook de Engelse Pakistaan voelde met de Cyprioten mee. Maar in Duitsland was het gelukkig allemaal goedgekomen, stelde men tevreden vast, dus het kán wel. Die hoop boorde de Duitse collega wel enigszins de grond in: ook in Oost-Duitsland is nog veel werk te verzetten; zij voelen zich daar nog steeds achtergesteld en stemmen daarom niet voor niets massaal op de AFD.
Er is nog veel werk te verzetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten