Las ik in het begin van de pandemie elke ochtend de stukken van Ilja Leonard Pfeijffer, tegenwoordig luister ik rond dezelfde tijd de podcast Weer een dag van Marcel van Roosmalen en Gijs Groenteman. Is dat vooruitgang? Dat zou ik niet durven stellen. Het is vooral....anders.
De columns van Pfeijffer las ik op mijn thuiswerkplek en door zijn stukken was ik er meteen weer van doordrongen waarom ik dáár zat en niet op kantoor. Dat hielp.
De podcast van Van Roosmalen en Groenteman luister ik op de fiets via de koptelefoon, op weg naar kantoor. Want inmiddels mag ik daar weer heen (en thuisblijven als het regent, dat is pas vooruitgang!). De gesprekken van Marcel en Gijs - soms vergis ik me en noem ik ze Teun en Gijs - zijn niet zo poëtisch als de columns van Ilja, maar wel een stuk humoristischer, ondanks dat ze hun best doen zo treurig en cynisch mogelijk te doen, ze zijn vooral grappig.
Marcel dan. Gijs is de serious cop die Marcel een beetje in toom moet houden en tegelijkertijd vreselijk om hem moet lachen. Ondertussen bespreken ze even gemakkelijk de politiek als de oorlog als hun gezamenlijke (media-)avonturen. Voor het beeld wordt Marcel 's ochtends door Gijs gebeld, maar soms vergissen ze zich en weet je dat ze het de avond ervoor hebben opgenomen. Het maakt niet uit, het is altijd gezellig gebabbel.
Met reclame, dat wel. Eerst van één merk en tegenwoordig zelfs van twéé. Ach ja, de jongens moeten ook wat verdienen. Ik gun het ze.
Maar toch mis ik Ilja. Kan die niet af en toe poëtisch mee komen babbelen? En dan niet over de pandemie graag. 's Avonds lukt hem dat vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten