Mijn vader was ziek en was daardoor genoodzaakt thuis in een ziekenhuisbed te verblijven. Door interne bloedingen was zijn HB gevaarlijk laag geworden; hij sliep veel en qua energie was mijn vader een schim van wat hij tot een paar dagen daarvoor nog was. De huisarts had hem opgegeven. Bezoek wilde hij niet meer ontvangen, behalve zijn kinderen en kleinkinderen.
Samen met de voorganger hielden we een ceremonie waarbij alle kinderen en kleinkinderen aanwezig waren. Echt emotioneel werd het toen een van de kleinkinderen, mijn neefje dus, een prachtige afscheidsrede hield waarin hij zijn opa bedankte voor zijn gulheid, gastvrijheid, humor en kracht ('ik schepte tegenover mijn vrienden altijd op over jouw kracht, opa'). Ook mijn vader was zichtbaar geroerd; normaal worden dit soort dingen alleen op de begrafenis uitgesproken, maar dit was natuurlijk een veel mooier moment hiervoor.
Dat is inmiddels twee weken geleden. Mijn vader is inmiddels weer helemaal op de been. De huisarts had zijn kracht onderschat. Ik ben trots op mijn vader (en mijn moeder die dag en nacht met zorg en kunde over hem gewaakt heeft).
