Niet veel dingen zijn zo machtig interessant als het leren van taal door kinderen. Iedereen die een kind of kleinkind heeft zal dat beamen.
Alleen al in het kader van het observeren van de taalontwikkeling vind ik het dus al heerlijk om af en toe op mijn kleinkind(eren) te passen. Wat mij momenteel intrigeert is waarom mijn kleinzoon het woord vrachtwagen maar niet uitgesproken krijgt. Dat wordt altijd vrachtwanen, terwijl hij vuilniswagen wél goed uitspreekt. Graafmachine lukt ook aardig, evenals hijskraan (hoewel hij een hengel ook een hijskraan noemt).
Auto was na pappa, mamma, opa en oma het woord dat hij het eerst kende en kon uitspreken. Daar lag en ligt ook meteen zijn interesse: alles wat met voertuigen te maken heeft. Toen hij van de week op het stratenkleed met de graafmachine aan het spelen was, bleek dat hij zelfs het woord bouwplaats kende! Achteraf hoorden we van zijn ouders dat hij daar met het kinderdagverblijf geweest was, dus dat was niet heel gek, hoewel het wel een overweldigende indruk moet hebben gemaakt.
Soms hoor je ook de ouders er doorheen, zoals toen hem door zijn vader gevraagd werd of hij op het potje geweest was, of toch zijn boodschap in de luier gedaan had. 'Ik ben nu even bezig!' Hij wilde het er duidelijk NIET over hebben.
Maar even terug naar de vrachtwanen. Ik zou het persoonlijk heel jammer vinden als hij het woord vrachtwagen goed gaat uitspreken, want dat zou betekenen dat hij zijn poëtische fase voorbij is.
En poëzie, dat kan er niet genoeg van zijn in een kinderleven. In volwassen levens ook niet, trouwens.
