Eindelijk, eindelijk was ik op weg om een béétje een fitgirl te worden. Een of twee keer in de week roeide ik en twee keer in de week deed ik fitness: een keer spinning (mijn oude hobby) en een keer - houd je vast - krachttraining. Van dat laatste had ik nooit gedacht dat ik dat ooit zou gaan doen, maar als je beter wilt worden in roeien is dat eigenlijk best een goed idee. Je roeit immers harder met sterke benen, armen en buikspieren.
Het kostte me heel veel moeite om me er toe te zetten, maar het feit dat ik in het weekend meestal alleen of hooguit met een iemand anders in het krachthonk van de roeiclub was, en dus de muziek lekker hard kon zetten en een keer een goede uitleg van mijn zoon (fitboy par excellence) had gekregen, heeft me uiteindelijk zo ver gekregen.
Tot vorige week.
Toen mocht ik ineens niet meer naar de sportschool van Mark. Te gevaarlijk! Hij weet gewoon niet wat een moeite het heeft gekost om eindelijk de sprong naar het krachthonk te maken! Nu zit ik weer ouderwets vast. Goede voornemens op 1 januari om het weer op te pakken zitten er ook niet in; alles, ook mijn privékrachthonkje, gaat immers pas op 19 januari weer open. Als we geluk hebben.
Wat er nog overblijft? Wandelen. Maar dat mag niet van de fysiotherapeut, ook een Mark trouwens. Ook al zo'n niet-gunner-voor-je-eigen-bestwil. Wandelen is namelijk niet goed voor mijn heupartrose zegt hij. Fietsen is het enige wat ik nog kan doen.
Maar ja, die Mark die in de hemel woont heeft ons regen gestuurd. Wat is het leven van een goedbedoelende sporter toch moeilijk…..
2 opmerkingen:
Ik kan me er helemaal in vinden :)
En dan komen de kerst-eet-dagen daar nog bovenop! Een ramp!
Een reactie posten