Kafkaësk

Sinds enige weken mogen we weer terug naar kantoor. Eén dag in de week. En dan niet met het hele team tegelijk helaas, maar het liefst de helft van het team een andere dag. Waarom? Omdat je op die manier ook nog andere mensen dan die uit je normale werkbubbel ziet en je nog iets van ketenbesef overhoudt.

Begrijpelijk, maar het levert wel kafkaëske situaties op. Bijvoorbeeld als je gaat vergaderen en de helft van het team zit op kantoor - ieder op z'n eigen kamer - en de andere helft thuis. Bizar! Of de nieuwe divisiedirecteur stelt zich voor: via Zoom! Of je laat een boek bij de balie komen en wat blijkt? Je kunt het pas twee dagen later komen ophalen, want het moet eerst nog in quarantaine.

En tóch ben ik blij dat m'n werkgever het zo geregeld heeft; inmiddels vindt zo'n tien procent van de nieuwe besmettingen op het werk plaats.

Daar krijgt het bij ons geen kans voor. Enfin, morgen mag ik weer.

Quo vadis?

Voor de roeiers die de beginnerscursus scullen hadden afgerond, werd er een lesje boordroeien georganiseerd. Iedereen mocht daar aan meedoen, maar er waren er uiteindelijk maar drie aanmeldingen voor. Wat op zich perfect was, want dan konden we een vierpersoons boot plus stuurman bemannen en hadden we lekker twee coaches aan boord; bijna privéles dus.

Boordroeien staat te boek als lastiger, omdat het er nog meer op aankomt dat je met z'n allen precies gelijk roeit om te voorkomen dat de boot instabiel wordt. Ik vond het echter een stuk makkelijker, omdat ik maar één riem hoefde te bedienen en de palen elkaar niet hinderlijk kruisen tijdens het roeien.

Blij dus dat ik dit aangedurfd heb, want eigenlijk wilde ik me op het laatste moment nog terugtrekken ('stel nou dat ik al slechtste roeier aller tijden door de mand boot val' en dat soort van gedachten).

Quo vadis heette de boot waar we mee voeren. Hoe toepasselijk!

Phytopthora gesignaleerd

Ook aan ons volkstuintjescomplex is hij niet voorbij gegaan: de aardappelziekte…. En als die eenmaal in je volkstuin zit, krijg je 'm er niet meer uit en hij verspreidt zich ook over de tomaten en niet alleen dit jaar, maar ook de daarop volgende jaren. 

Dus heeft het bestuur besloten dat er geen aardappels of tomaten meer in de tuintjes gepoot mogen worden. 'Is dat niet wat rigorous?', vroegen sommige leden zich af. Er waren toch genoeg aardappelen en tomaten die niet aangetast waren, dus blijkbaar zijn er wel rassen die resistent zijn. 'Misschien moeten we ze gezamenlijk inkopen', opperde een ander. 'Nee, we zijn geen communisten!', zei weer een ander, 'we rijden toch ook niet allemaal in een Lada?'.

'Een lijst maken met de rassen die wel resistent waren dit jaar dan? En de rassen uit die lijst toestaan?', stelde een wakker lid voor. Daar is nog niet op gereageerd door het bestuur, maar ik heb zo'n idee dat ze onverbiddelijk zijn en wie weet spionnen gaan inzetten om de leden die ze toch zetten op te sporen en meteen te royeren.

De tijd zal het leren.

deel van de oogst

Zelf vind ik het nogal jammer, want de tomatenoogst was zo'n beetje de beste oogst die we hadden dit jaar. De zaden, die ik van mijn vader had gekregen, kwamen dan ook rechtstreeks uit Italië. We hadden er zelfs al een klein beetje naam mee opgebouwd; mensen uit de buurt (en wij zelf natuurlijk) vonden ze echt heerlijk en wilden best een deel van de oogst overnemen en daar waren we behoorlijk trots op!

En nu zouden we die niet meer mogen planten? Ik vind de volkstuinwereld hard. Is er nog geen vaccin tegen die corona pytopthora?

Mooie tv

Nu de scholen en het werk weer begonnen zijn, begint ook het nieuwe televisieseizoen weer. De mensen kunnen zich niet meer zo makkelijk buiten vermaken en de avonden worden weer langer, dus er kan weer gewoon televisie worden gekeken, hoewel we dat sinds Het Virus met z'n allen blijkbaar sowieso al meer zijn gaan doen.

Momenteel zijn er twee programma's waar ik echt naar uit kijk: het tweede seizoen van De geniale vriendin (naar het boek van Elena Ferante) op de vrijdag en de documentairereeks Paradijs Canada op de zondag.

Moet ik nog iets zeggen over De geniale vriendin, behalve dan dat het de perfecte boekverfilming is: fantastische acteurs, subliem getroffen en authentieke sfeer, mooi verfilmd en eigenlijk gewoon beter dan het boek - en dat gebeurt niet vaak. Keek ik altijd al naar het weekend uit, nu helemaal!

En dan op de laatste dag van het weekend als toetje Paradijs Canada met oud-leerling Emy Koopman, waar ik al eerder over geschreven heb ten tijde van het verschijnen van haar eerste roman (ze heeft inmiddels al een tweede roman gepubliceerd, niet bij te houden, die jonge en getalenteerde vrouw!). Zeer geëngageerde televisie, met thema's als onderdrukking, feminisme, verwoestende olie-industrie en ga zo maar door. Het zien van alleen al de eerste twee afleveringen heeft m'n beeld van Canada zeer gekanteld. Ik had, net als de titel suggereert, een soort uitgestrekt natuurgebied met enkele progressieve steden, een door- en door gelukkige en welvarende bevolking met een ideale premier in gedachten, maar onder de oppervlakte broeit er toch van alles en is het land niet zo perfect als het lijkt….

Wat een uitstekende televisie, en natuurlijk allebei door de VPRO uitgezonden. Wat hadden we zonder deze omroep gemoeten? We zouden de herfst en winter niet overleefd hebben.

Deliciae meae: de corona-editie

Natuurlijk lieten we het ons niet ontnemen door Het Virus: ons jaarlijkse weekendje weg met de studiegenoten klassieke talen, al moeten we er wel bij aantekenen dat we het mede door lieten gaan doordat de annuleringsvoorwaarden heel slecht waren: als we niet waren gegaan, zouden we maar 25% van de totaalsom terug hebben gekregen. 

Het betekende wel dat we alsnog een groot offer moesten brengen: de partners en kinderen zouden dit jaar niet met ons mee mogen, zodat we voldoende afstand tot elkaar konden houden. Lekker met z'n zevenen in een 20-persoons huisje; dat is nog eens Lebensraum! De eerste nacht hebben mijn voormalig studiegenootjes daar zelfs maar met z'n zessen gezeten, gegeten, gedronken en geslapen, ZONDER MIJ!

Ik zat namelijk in quarantaine, in afwachting van de uitslag van mijn coronatest. Die test was donderdag al afgenomen (ik had een lichte verkoudheid met wat keelpijn), maar ik had het verlossende telefoontje van de GGD nog niet ontvangen. Ik gebruik het woord k*t niet vaak, maar hier was wel heel erg van toepassing.

Zat ik daar in m'n eentje thuis een glaasje Baileys te drinken.

Toen ik de volgende dag opstond (zonder kater, want ik had het bij één glaasje gehouden), zag ik dat mijn vrienden mij 's nachts geappt hadden: dat ze het er unaniem over eens waren dat ik absoluut moest komen: het voelde niet compleet zonder mij, ze voelden zich geamputeerd. Ik slikte van ontroering en merkte ineens: de keelpijn was weg!

Ik dacht nog even dat het misschien een soort beneveld grapje van ze was, maar nee, het was bloedserieus. Ze herhaalden hun uitdrukkelijk verzoek, mijn gehuurde fiets stond al klaar en nu mijn verkoudheid zo goed als weg was, durfden ze het aan om mij te laten aansluiten - we zouden immers de hele dag buiten zijn en de kans dat ik positief zou testen nu de verkoudheid weg was zou sowieso zo goed als nihil zijn. Zelden zo'n groep slimme mensen bij elkaar gezien! Want 's middags bleek de uitslag inderdaad negatief te zijn en toen zat ik al lang en breed op de fiets naar Groenlo en kon ik toen we daar eenmaal aankwamen zelfs een echte pul ongefilterd oerbier in het Grolschmuseum drinken. Zelden zo'n lekkere kelk pils gedronken. De stemming was dan ook opperbest: we waren weer verenigd en konden de hele wereld aan. 

De (droge - hij dronk ook geen bier) humor van de museumgids sloot perfect aan bij de Brabantse. Afstand tot ons voelde hij niet: we mochten hem omhelzen als we dat wilden. Maar zó close wilden we nou ook weer niet met hem worden, ondanks dat hij nog zo zijn best had gedaan ons de romantiek van het bierbrouwen en de gildemeesters te laten voelen middels twee filmpjes (hier een fragment uit een van de filmpjes). Vakmanschap is meesterschap en hop het geheim.

We hebben er nog lang over nagepraat.

De laatste dag van het (gebroken) weekend was rustiger, toen hebben we de tuinen van Rosenhaege met bijbehorend Keltisch koffiehuis bezocht. Dat laatste natuurlijk vooral om onze 'Ierse' vriendin (zij heeft klassieke talen én Keltisch gestudeerd) te behagen: zij was helemaal uit (N-)Ierland gekomen om dit weekend met ons door te brengen. Iets wat ze overigens elk jaar doet, zo hecht zijn we wel, dus moet je wat voor elkaar over hebben, nietwaar? Wat haar betreft betekende dat dit jaar voor vertrek naar Nederland testen op corona en na afloop twee weken in quarantaine. Maar dan echt, en niet dat gesjoemel van mij....

happy me