Dat gezegd hebbend

Afgelopen woensdag ben ik, taalliefhebber als ik ben, naar de aanbieding van het boek Dat gezegd hebbend over de politieke taal aan het Binnenhof aan Dries van Agt bij het jubilerende KDC gegaan. Daar was een heus event omheen gebouwd, met voordrachten van - uiteraard - de schrijver van het boek, Siemon Reker, maar ook Johan van Merriënboer, onderzoeker bij het Centrum voor Parlementaire Geschiedenis en biograaf van onder andere Van Agt.

Op zijn weblog zal Reker de komende dagen zijn voordracht in 8 blokjes publiceren (dit ter ere van Van Agt, die volgende week 88 zal worden). Aardige geste van de emiritus hoogleraar, die volgens mij een eminent boekje gelardeerd met schitterende voorbeelden van ouder- en nieuwerwetse politieke taalvondsten en trends geschreven heeft.

Na de lezingen en de aanbieding van het boek was het de beurt aan hoofdgast Van Agt, de man die bekend stond en staat om z'n bloemrijke en archaïsche, maar altijd correcte taalgebruik. En natuurlijk de lengte van zijn zinnen. Ongelooflijk! Maar wat wil je, de man was gymnasiast en jurist. Zelfs op de middelbare school werd er al door zijn docent Nederlands onder zijn opstel geschreven dat hij wel in heel hoge-hoeden-taal schreef voor een vijftienjarige. En zo had hij nog veel meer anekdotes. Over zijn tijd met Wiegel en dat hij eigenlijk geen premier had willen worden.En hoe hij zijn zinnen zo lang en hoogdravend mogelijk maakte als wapen tegen de oppositie. 'Zo maakte je ze incapabel om adequaat te reageren.'
Isaäc Arend Diepenhorst beschouwde hij als zijn grote voorbeeld qua welsprekendheid.

Het spreekt voor zich dat hij zich heden ten dage kapot ergert aan de verruwing van het taalgebruik in het parlement. 'Er zijn daar lieden in terecht gekomen die een additionele opvoeding behoeven.' Neen, de parlementariërs zouden qua taalgebruik juist een voorbeeld voor de rest van de bevolking moeten zijn. Hun taal zou als een weldadige dauw op het volk moeten neerdalen. Maar helaas is dat niet het geval, en is het tegenwoordig ook nog eens doorspekt van het Engels en daar doet met name 'onze Mark' vrolijk aan mee. Zonde. Ze zouden juist hoeders van onze eigen mooie taal moeten zijn, dierbare! En zeker de vader des vaderlands. Nee, er is een boel veranderd in het politieke taalgebruik, en het is daarom goed dat er nu een boek over geschreven is.
Van Agt prees het met recht ex abundantia cordis.

Zie hier het verslag van het KDC zelf met foto's en verwijzingen naar de artikelen in De Volkskrant en NRC over deze boekpresentatie. Enjoy!

Meer Van Agt? Zie:
Van Agt bij Recht van spreken
Van Agt bij Kijken in de ziel
Van Agt bij de Wandeling

Interview als Erasmus+ ambassadeur

Tromso by night

Aangezien ik graag gebruik maak van Erasmus+ subsidies voor kijkjes in buitenlandse keukens, ben ik bij ons op de universiteit benoemd tot ambassadeur voor Erasmus + staftrainingen. In het kader daarvan heb ik een interview gegeven (ja, je maakt wat mee als ambassadeur) om andere mensen te inspireren hetzelfde te doen; het verrijkt jezelf en je instelling echt!

Zie hier het interview.

Of lees het gewoon hieronder (maar als het goed is kennen jullie de verhalen al):

Inspirerend kijkje in de keuken bij Noorse collega’s

“Scandinavië loopt flink voor op het gebied van onderwijs; voor mij dé reden om een kijkje te nemen bij onze collega’s in het hoge noorden”, zegt Monique Schoutsen. Zij is informatiespecialist bij de Radboud Universiteit Nijmegen en ondernam vier jaar geleden dankzij Erasmus+ subsidie een reis naar Helsinki. Begin dit jaar bezocht ze het Noorse Tromsø.
“Dankzij herhaaldelijk congresbezoek kennen mijn collega-informatiespecialist bij de universiteitsbibliotheek van Amsterdam en ik veel mensen van de universiteit van Tromsø. We zaten op één lijn en hadden veel over elkaars bibliotheken en werk gehoord. We besloten samen een project op te zetten: ‘Open data in teaching’, met als doel het stimuleren van open science in het algemeen binnen de universiteit en open data in het bijzonder. Door het project leerden we meer van elkaars werkwijze rondom het geven van onderwijs met behulp van open data”, vertelt Schoutsen.

Uitwisbare inkt en Tinder
Tijdens het project maakten de informatiespecialisten veel gebruik van Skype, waardoor ze elkaar nog beter leerden kennen. Een volgende stap was een uitwisseling over de grens. Met behulp van subsidie van Erasmus+ werd de reis naar Tromsø aangevraagd. “Vier jaar geleden ben ik al naar Helsinki geweest voor een georganiseerde stafuitwisseling. Helsinki is het onderwijs-‘walhalla’; ze hebben er een fantastische universiteitsbibliotheek en ik deed er veel inspiratie op. Zo was ik bij de wiskundefaciliteit, waar het gebruik van papier tot een minimum is teruggebracht door het gebruik van tafels waar studenten met stiften met uitwisbare inkt hun formules kunnen uitschrijven. Ook lopen er overal op de campus studenten rond in herkenbare hesjes die andere studenten helpen en in ruil daarvoor studiepunten verdienen. En wat ik ook bijzonder vond: ze hebben er een soort universiteitsvariant van Tinder om studiegenootjes met dezelfde interesses te vinden! Je merkt aan mijn enthousiaste verhaal dat een kijkje in de keuken van een universiteit in het buitenland enorm inspireert.”

Beeldcontact
Van deze eerste reis naar Helsinki wist Schoutsen al dat het aanvragen van de subsidie wel wat tijd en aandacht kost. “Er komt veel papierwerk bij kijken waar je écht voor moet gaan zitten, maar toch: het is de moeite waard. Ik kan iedereen een dergelijke buitenlandervaring aanraden.” Ook de tweede buitenlandreis, vier jaar later, beviel haar goed. “Samen met een informatiespecialist uit Amsterdam en met mijn collega van de Radboud Universiteit, reisde ik af naar Tromsø. Het was fascinerend om deze plaats in de winter te bezoeken: het was de hele dag donker, we hebben het Noorderlicht gezien en er lag natuurlijk veel sneeuw!”
De universiteit van Tromsø was voor Schoutsen meer dan een bezoek waard. “Scandinavië lijkt enorm voor te lopen op het gebied van onderwijs, maar ook qua gebruik van open source software. Op de universiteit van Tromsø hebben ze bijvoorbeeld geen telefoons meer op de campus, ze doen alles via Skype. Dat had mijn Noorse collega natuurlijk wel kunnen vertellen, maar door zelf op de campus rond te lopen en dergelijke principes in werking te zien, ervaar je het toch anders. Ik zag dat het fantastisch werkt om altijd beeldcontact te hebben. Je hebt zelfs met mensen op een andere locatie op de campus persoonlijk contact.”

Open mind
Schoutsen ging, zoals zij het zelf omschrijft, met een ‘open mind’ op reis. “Ik heb me niet uitgebreid vooraf voorbereid; ik wilde het vooral ervaren in de praktijk. Op congressen en in papers lees je vaak hoe andere universiteiten het doen, maar als je het ziet komt het pas echt binnen. Door bij thuiskomst mijn ervaringen uitgebreid te delen, onder meer in een blog, maak ik anderen enthousiast. De mensen die meedoen aan dergelijke mobiliteitsprogramma’s zijn over het algemeen heel ruimdenkend en internationaal georiënteerd. En je Engels krijgt er een enorme boost van!”

tekst: Daphne Doemges-Engelen van textworld

Zie hier de staftrainingen voor dit jaar

Tachtig

Klein gedichtje voor mijn moeder, die morgen tachtig wordt

Allemachtig, is het niet prachtig?
Mijn moeder wordt morgen alweer tachtig!
En sinds kort zelfs getooid met bionische ogen
We weten niet of we dat wel mogen gedogen
Dat elk stukje van haar lichaam wordt vernieuwd.
Nou ja, oké, het mag, zolang ze zichzelf ook steeds maar weer opnieuw bezielt.

Nu is dat bij haar geen enkel probleem
In nieuwe hobby's ziet ze altijd wel weer een been.
Na haar carrière als politica en bloemist is ze nu als secretaresse begonnen
Zonder dat ze zich vooraf heeft bezonnen.

En verder doet ze nog bridgen, lezen en jeu de boulen
Met wie weet wat voor vastomlijnde doelen
Nee, tachtig is ze nog niet.
Ik geloof het gewoon niet, zoals je ziet.

Ze moet maar eens gaan praten met Emiel Ratelband
Want die zegt met z'n volle verstand
Dat hij twintig jaar jonger is, hij leeft echt in die waan
Hij is vast bij haar in de leer gegaan!

Ze is dan wel klein,
Maar ze malen haar niet fijn!
Ook niet de grote kerels,
Want ze bespeelt ze als merels.

Ze is een hardwerkende vrouw
Maar bovenal trouw
Aan haar geloof, man en kinderen
Zolang deze haar maar niet hinderen
Om haar ding te doen
Want anders krijg je met de schoen

Ja, fel
Is ze ook wel
Deze bijzondere vrouw
Waar ik veel van hou.

Gefeliciteerd mamma, en touw je haai!

Bookcover challenge

Vorige week werd ik door een collega uit Gent op Facebook uitgedaagd om gedurende zeven dagen elke dag een cover van een lievelingsboek van me te posten. Een onmogelijke opdracht eigenlijk, want ik heb zo véél lievelingsboeken! Maar ja, ik ga uitdagingen niet graag uit de weg, dus ik ben 'm aangegaan. 

En hierboven kun je ze zien, mijn zeven lievelingsboeken. Zijn dat ze nou? Ik zou het niet weten, ze kwamen bij me op. Twee ervan (de geniale vriendin en ons soort mensen) heb ik recentelijk gelezen. Dat kan mijn keuze best beïnvloed hebben. Maar ze staan tegelijkertijd ook symbool voor alle mooie boeken van alle Italiaanse en Duitse schrijvers die ik gelezen heb. Net als dat de Ilias en de Odyssee symbool staan voor alle klassieke literatuur.

Natuurlijk moesten er ook een paar werken van Nederlandse schrijvers op. Hermans en Pfeijffer dan maar en dan doe ik er een heleboel tekort; Voskuil en Warren om er maar eens een paar te noemen. Nachttrein naar Lissabon staat voor de Europese literatuur en Donna Tartt (my all time favorite) voor de Amerikaanse. 

En dan heb ik nog niet eens een jeugdboek genoemd. Qua jeugdboeken zou ik denk ik kiezen voor Kruistocht in spijkerbroek, maar ook die lijst is schier eindeloos.

Eén van de onderdelen van de challenge was trouwens ook nog dat je iedere dag iemand moest uitdagen om dezelfde challenge aan te gaan. Dat was misschien nog wel het leukste: kijken welke boeken je vrienden kiezen. En dan op ideeën komen om die boeken ook eens te gaan lezen, want je wéét dat die boeken goed zijn; je vrienden vinden ze immers goed.

Leve de literatuur en leve de vriendschap! En leve Facebook? Nou, vooruit dan, voor deze keer....

Kijktip

Op de valreep van de kerstvakantie nog een kijktip: de vierdelige documentaireserie Silk road met Joanna Lumley. Joanna Lumley? Ja, die ken je vast nog wel van Absolutely Fabulous, waarin ze de rol van de altijd benevelde Patsy vertolkte. Een interessante vrouw met een interessante carrière, zoals je op Wikipedia kunt lezen. In de serie vertelt ze dat het niet veel gescheeld had, of ze was in Iran geboren. Dat is trouwens ook de enige aflevering die ik gezien heb, die over Iran, gisterenavond. Maar de rest wil ik ook nog gaan zien. Het begint allemaal in Venetië, dus vast de moeite waard.

De andere kijktip die ik eigenlijk voor de vakantie al had moeten geven (sorry), is die van de geniale vriendin, die gedurende de kerstvakantie in acht delen door Canvas werd uitgezonden met vanavond helaas alweer het laatste deel. Overigens krijg je nog een herkansing: op 31 januari kun je alle delen achter elkaar kijken op het Filmfestival in Rotterdam (maar dan kost het je wel geld).

Of ik nog tijd had om Grand Hotel Europa te lezen door al dat televisiekijken (en de gebruikelijke kerst- en oud en nieuwverplichtingen) door? Gedeeltelijk, want ik ben op de helft. Homo Sapiens heb ik echter al wel uit inmiddels. Een mens moet keuzes maken in het leven.

Over keuzes gesproken: ik heb er dit jaar voor gekozen om geen kerstkaarten te sturen (yeah, weer een boom gered), dus vanaf deze plek: een gelukkig nieuwjaar voor iedereen, oftewel frohes Neues!