Blowfish

Ik ben niet echt een spelletjesfanaat - tot grote ergernis van mijn kinderen. Ik verlies trouwens ook altijd met spelletjes, tenzij het geluksspelletjes zijn. Behendigheidsspelletjes en denksportspelletjes zijn niet aan mij besteed en gezelschapsspelletjes maar bij tijd en wijle.

Toen ik mij iPod gekocht had en mijn kinderen er van allerlei spelletjes opzetten: 'kijk eens mam, dat is een leuk spel', moest ik ze weer hevig teleurstellen; ook digitale spelletjes boeien me maar matig tot niet.

Behalve dan één spelletje tot mijn verbazing: blowfish. Bij dit spelletje moet je snoezige blaasvisjes op proberen te blazen door met je vinger op het touchscreen te drukken; tegelijk moet je oppassen voor een rood stekelvisje, dat het blaasvisje kan lekprikken. Bij elk level komen er meer stekelvisjes bij. En evengoed moet je dan nog steeds proberen 2/3 van het scherm vol met vrolijk gekleurde blaasvisjes te krijgen.
Ik ben er eerlijk gezegd niet heel goed in, maar dat maakt me eigenlijk niet uit (meneer Festina is er ondertussen overigens wel een meester in; ook hij kan niet van de iPod afblijven; dat moge duidelijk zijn).

Vorige week bleek echter dat mijn dochter dit enige spelletje dat ik leuk vind had verwijderd ten gunste van andere spelletjes. Ik was natuurlijk des stekelvis en zei dat ze het er meteen weer op moest zetten; ik herkende mijn eigen iPod niet meer! 'Kijk mam, je hebt nu ook blowfish poppers!' zei ze 'die moet je ook eens proberen; hiermee gaat het er juis om dat je zo veel mogelijk blaasvisjes kapotschiet'.
 'Oké, oké', sprak ik vermoeid.

Maar het toeval wilde dat ik er heel goed in was en meteen de eerste keer al een record vestigde. In ons gezin ben ik al een week ongeslagen en dat is ongekend.

Leve de blowfish poppers!