zaterdag 31 januari 2009

Tietelen


Het meisjesblad Flair wil een nieuw woord de wereld in helpen: tietelen. Het zou zoiets moeten betekenen als het al dan niet opzettelijk speels strijken of strelen met de borsten tegen een persoon, met een prikkelend gevoel als gevolg.Tietelen is het antoniem van swaffelen, maar dan voor mensen met gevoel voor ironie.

Ja hoor. Ze hebben eerst het woord proberen te slijten aan Wikipedia, maar daar werd het meteen van verwijderd. Nu hebben ze een actiegroep voor het woord op Facebook opgericht. Je moet maar niets te doen hebben. Dan kun je nog altijd lid worden van die actiegroep.

vrijdag 30 januari 2009

Voetbalplaatjes


Als een paard van Troje zijn ze toch ons huis binnengekomen: de gratis voetbalplaatjes van de Albert Heijn. En wij hadden onze kinderen nog wel zo ingepeperd dat het onzin was om voor voetbalplaatjes naar AH te gaan. We gaan namelijk vrijwel nooit naar Albert Heijn en we zijn ook niet van plan om dat voor voetbalplaatjes te doen. Bij ons in het dorp is ook geen Albert Heijn. Wij hebben een Jan Linders en die had enkele maanden geleden een veel leukere actie: dierenplaatjes in samenwerking met het WNF. Uitermate leerzaam, niet commercieel. En de kinderen waren er dol op.

Niet dat wij onze kinderen geestelijk mishandelen of graag iets onthouden, maar we kunnen niet achter elke rage aanrennen. Dat moeten ze begrijpen en daar kunnen ze iets van leren. Maar goed, de rage is nu al enkele weken aan de gang en er zijn kinderen die nu al zoveel dubbele hebben, dat die zo goed als waardeloos voor hen worden. Die geven ze dus 'gratis' weg. Met een krul in de neus kwam onze zoon tussen de middag thuis: hij had een stuk of twintig voetbalplaatjes. Geduldig legde hij uit wie wie en wat wat was. Ik smolt van vertedering. Maar wat ik niet goed vond, was dat hij de foute uitspraak van Herakles van Tom Egbers overnam. Ja, dat begreep hij gelukkig.

'Mamma, wanneer ga je weer naar je werk?' vroeg mijn zoon vervolgens. Niet dat hij bezorgd was over mijn gezondheid, maar bij de vorige actie van de AH, de smurfenactie, hadden enkele van mijn collega's voor mij gespaard en ik had gezegd dat ik zou vragen of ze dat met de voetbalplaatjes ook konden doen. Als er collega's of vrienden of bekenden zijn die dit lezen en bij de Albert Heijn boodschappen plegen te doen: gaarne, die voetbalplaatjes.





(nog liever overigens: middeltjes tegen keel- en oorontsteking)

donderdag 29 januari 2009

Ramsey

Een klein gedichtje voor Ramsey, omdat hij gisteren gewonnen heeft:

Ramsey, schrijf voor mij,
blijf mij bij, bijt mij, aai mij,
aai hen, over de bol,
hol van verlangen
naar troost.

Mooie avond gisteren, mooi voor ons, mooi voor DDV, mooi voor onze Radboud.

woensdag 28 januari 2009

Paus en Facebook

Yes, Facebook en MySpace zijn gezegend! Van de paus mogen we erop! Hij vindt dat ze bijdragen tot vriendschap en meer wederzijds begrip. Hij waarschuwt echter ook dat deze kanalen mensen kunnen isoleren of marginaliseren.
En misschien wel minder ter kerke gaan, maar dat zegt hij er niet bij. Zal ik vrienden worden met de paus? Hij spreekt tenminste Latijn!

Second life

Iedereen heeft het wel eens nodig om even in een andere wereld te stappen, vooral als je baalt van de eerste wereld. Ik doe dat meestal door een boek te lezen of een film te kijken. Maar tegenwoordig kun je MEER dan dat. Je kunt een hele nieuwe virtuele wereld voor jezelf scheppen en er ECHT een tweede leven op nahouden. Steeds meer mensen doen dat. Ikzelf vind dat wat teveel van het goede.
De schrijver/dichter/recensent Ilja Leonard Pfeijffer was nieuwsgierig geworden naar die steeds maar groeiende virtuele tweede wereld en dompelde zich er enkele maanden in onder. Hij schreef er een alleraardigst boekje over. Ik was nieuwsgierig geworden naar dat boekje toen ik hem er over hoorde praten bij het programma Boeken en zo. Vooral het verhaal van het meisje dat in het echte leven in een rolstoel zat en als ik het me goed kan herinneren ongeneeslijk ziek was en in Second Life ook rondreed met een rolstoel, maar dan een veel betere, met veel minder beperkingen en met veel meer plezier dan in het echte leven, sprak mij aan.

In het echt is Ilja niet zo'n heel aantrekkelijke man, maar in Second Life is hij een uitermate sexy vrouw met de naam Lilith Lunardi. Hij loopt er met z'n onwaarschijnlijk lange benen en veel te grote borsten wat rond in korte rokjes, doorschijnende lingerie, bikini's en kruippakjes. Maar zo zien bijna alle vrouwen er uit in Second Life. Geld verdienen doen ze bij de escortservice of als (paal)danseres. Zijn ze niet aan het werk, dan lopen (of vliegen) ze wat rond en babbelen wat met elkaar. Er ging een wereld voor Ilja open, want hij was nu vrouw onder de vrouwen en kon dus delen in al hun geheimen. Hij vergelijkt het zelf met Flaubert die op unieke wijze de kans krijgt zich te vereenzelvigen met Madame Bovary. Juist. Je bent romancier of niet.

Zijn klassieke achtergrond (Pfeijffer is jarenlang docent en onderzoeker Oudgrieks aan de Universiteit van Leiden geweest) ontlokt hem ook enkele rake vergelijkingen met de Griekse godenwereld. Ook de Griekse goden - neem maar het voorbeeld van Athena die in volle wapenrusting uit het hoofd van Zeus werd geboren - hebben vaak hun kindertijd overgeslagen en komen bam als volwassenen ter wereld, eeuwig jong en zo mooi als ze zelf maar wilden (behalve Hefaistos denk ik dan, maar die MAAKTE weer heel erg mooie dingen).

Citaat: 'Zo gaat hij als de goden door de wereld: in een permanente staat van zorgeloze verveling. Hij kan offline zijn, maar hij heeft het eeuwige leven. Als degene uit wiens hoofd hij is ontsproten dood is, zal hij nog steeds bestaan, al kan hij misschien zijn eigen password niet intypen. In Second Life is duidelijk dat Plato gelijk had. De ziel is onsterfelijk.'
Dit laatste schrijft hij naar aanleiding van een virtueel park dat is aangelegd voor een meisje dat in het echte leven gestorven is en op deze manier in Second Life nog een tweede leven heeft. Best aangrijpend.

Citaat: "Volgens een informatiebord was ik terechtgekomen in Lydia Rose Memorial Park. Het bord legde uit wie zij was. Ze is geboren op 6 juli 1995 en gestorven op 26 april 1998. Naaast de tekst stond haar fotootje. Ze zat te lachen met een papieren kroontje op. Ze leed aan metachromatische leukodystrofie, een genetishe aandoening die de ontwikkeling van myelin verhindert. Daaraan was ze gestorven. Haar vader heeft het park waar ik was ter harer nagedachtenis gebouwd. 'Ze was het dapperste meisje dat ik ooit heb gekend en ik zal het moment koesteren dat ze heeft gelopen en het moment dat ze pappa tegen me zei. Mijn bedoeling met dit park is niet alleen om informatie te verschaffen over haar en haar ziekte, maar vooral om bezoekers de kans te bieden zich weer kind te voelen'. Onlangs heben de familieleden ier haar elfde verjaardag gevierd." Kijk, dat is natuurlijk een prachtige manier van rouwverwerking.

Mooi is ook de beschrijving van de bruiloft van een getrouwde vrouw met een man die ze kende in Second Life. Haar eigen man wist hier niets van, maar was toevallig eerder thuisgekomen op de dag van de bruiloft waar ze zich zo op had verheugd en die veel (Linden)dollars had gekost. Woest was die man. Ze mocht nooit meer op Second Life.

En Pfeijffer? Die heeft zijn Lilith uiteindelijk maar verkocht.

dinsdag 27 januari 2009

Sick of being sick

Ik zit nog maar een paar dagen grieperig thuis, maar ben het nu al beu. Er is zoveel leuks te doen en ik lig maar een beetje apatisch op de bank zielig te wezen. Het enige wat nog een beetje lukt is een beetje lezen (niet te moeilijk, niet te veel, liefst met veel plaatjes) en een beetje tv kijken, voor de afleiding. Dat laatste blijkt nog de minste energie te kosten, mits het programma leuk is en het apparaat niet te hard staat. Ik kijk nu programma's die ik normaal misschien niet zou kijken, omdat ik de energie niet heb om door te zappen of de televisiegids nauwkeurig door te bladeren.
Zo stuitte ik zaterdag op tegen beter weten in van Theo Maassen. Dat programma heb ik al drie keer gezien, dus ik zou er niet voor gekozen hebben het nog een keer te zien. Maar zelfs in deze apatische toestand en voor de vierde keer was het weer magistraal.
En verder zondag nog even Kunststof TV (lekker rustig programma met dit keer o.a. Henny Vrienten als bloemlezer van gedichten; met bril op leek hij zowaar wel een beetje op een jonge versie van Gerrit Komrij) voorafgegaan door Margreet Dolman (yes, she's back), en daarna The Young Ones. Die laatste serie was in mijn middelbare schooltijd mateloos populair en tijdens de eindexamenstunt was ik er trots op Vivyan te mogen spelen (hoewel ik liever Niel was, want dan hoefde ik me niet te verkleden, maar die wou iedereen al zijn). En nu kwam de chaos van het studentenhuis aardig overeen met de chaos in mijn lichaam.
En dan nog gisterenavond een item van Tegenlicht over Jon Favreau, de jonge speechschrijver van Obama. Normaal mis ik Tegenlicht meestal, omdat ik dan naar yoga ben. Maar gisteren had ik zelfs voor yoga geen energie. Nee, ik sliep liever thuis, tussen de bacillen.

maandag 26 januari 2009

Octava

De achtste volger heeft zich geplant. Eindelijk weer een vrouw erbij! Voor de statistici onder ons: het is nu 5-3 voor de mannen. Mits alle mannen ook echt man zijn (ik heb net het boekje 'second life' van Ilja Leonard Pfeijffer gelezen, daar word je onbewust toch door beïnvloed).
Maar Octava is een echte stoere vrouw, dat weet ik zeker. Het is de meest stadse inwoonster van ons dorp Land (of hope and glory). Zij temt pubers met steeds grotere rugzakken en probeert hen ook nog enige kennis van geschiedenis bij te brengen, studeert ondertussen Duits, speelt een soort Braziliaanse trommel en heeft ook nog een eigen blog. En democratisch als ze is, heeft ze er ook een voor haar kinderen gemaakt. Chapeau!

zondag 25 januari 2009

Botsende berichtgeving

In het wekelijkse digitale ouderblaadje van de school van mijn kinderen las ik dat er bij het luizenkammen was geconstateerd dat sommige kinderen op de school last van luizen hadden. Dat kan, dat gebeurt zo nu en dan. Er werd netjes bij vermeld dat dit niet iets was om ons zorgen over te maken, want in heel Nijmegen zou er een luizenplaag heersen, niet alleen bij de kinderen, maar ook bij de ouders. Oeps, ik kreeg gelijk jeuk.

Wat echter vreemd was, was dat ik een dag later een bericht in de Gelderlander las, dat er een luizenplaag op de school van mijn kinderen zou heersen en dat de GGD bevraagd was, of dat soms voor heel Nijmegen gold. Nee, in Nijmegen was geen sprake van een toename van het aantal luizengevallen. Ra, ra, wie zou er nou gelijk hebben? De krant of de school? Curieus is het wel.

zaterdag 24 januari 2009

Onder professoren

Ik ben de laatste tijd aan het retrolezen geslagen. Heerlijke bezigheid. Eindelijk die klassiekers lezen die ik nooit gelezen heb. Meestal moeten ze voor mij uit het magazijn gehaald worden.

De afgelopen weken was het de beurt aan Onder professoren van W.F. Hermans. Ik was toevallig door een collega op dit boek opmerkzaam gemaakt en aangezien deze collega meestal goede tips heeft, en onze smaken redelijk overeenkomen, heb ik het maar eens aangevraagd. Ik zou zeggen: een regelrechte aanrader! Je treft het weinig meer aan, die prachtige subtiele humor waarvan het boek doorspekt is.

Het boek schijnt door Hermans uit wraak geschreven te zijn, omdat hij min of meer gedwongen ontslag had genomen bij de universiteit van Groningen, maar ook zonder dat gegeven leest het heerlijk weg.

De plot bestaat eruit dat ene professor Dingelam een Nobelprijs voor de scheikunde heeft gekregen. Die prijs kwam totaal onverwacht en werd met een telegram bij zijn buitenhuis bezorgd, net nadat hij weer eens vloekend en tierend wakker was geworden van de ellende die hij op de universiteit allemaal over zich heenkreeg: een directeur-hoogleraar (onterecht zijn meerdere, volgens hem en vele anderen) die hem constant dwars zat, de democratiseringsgolf, waardoor hij voor z'n gevoel alleen nog maar aan het vergaderen was met een stelletje nitwits die geen ene bal van zijn vak begrepen. En tijdens een van die vergaderingen was hij zijn mooie kamer aan de voorkant van het laboratorium ook nog eens kwijtgeraakt. 'Dat gelazer'! Het liefst zou hij direct ontslag genomen hebben. En op dat moment komt er dus een jongen op een fiets een telegram brengen met de mededeling dat hij de Nobelprijs voor de scheikunde gewonnen heeft. Eigenlijk weten professor Dingelam en zijn vrouw niet zo goed, wat ze er nou mee aanmoeten, met die prijs. Mevrouw Dingelam wil weten hoe groot het geldbedrag nou eigenlijk is, dat aan de prijs verbonden is. Al snel blijkt dat het niet genoeg zal zijn om te gaan rentenieren. Dingelam zal aan die vervloekte universiteit moeten blijven werken. Het nieuws wordt al snel bekendgemaakt op de radio. Een van de vrienden van professor Dingelam, een psychiater, komt hem, nadat hij het nieuws op de radio gehoord heeft, als eerste feliciteren. De psychiater speelt een grappige rol in het verhaal, omdat er door de fragmenten die uit zijn dagboek worden gepresenteerd van veel collega's (hij heeft er heel wat in behandeling) nogal dubieuze feiten aan het licht komen. De eerste is meteen al flink raak. Een collega-professor, schijnt behoorlijk fout geweest in de oorlog. Hij heeft een vervelende tic aan zijn arm. Dat is gekomen doordat hij eigelijk steeds de Hitlergroet wil brengen, maar dat natuurlijk niet kan maken, vooral omdat hij zijn hele foute verleden in de oorlog heeft 'gewist', zo heeft de psychiater ontdekt.

De psychiater is overigens bevriend gebleven met Dingelam, omdat deze hem onbedoeld door de oorlog heeft geholpen. Toen hij namelijk op weg was om zich aan te geven als Jood bij het Bevolkingsregister, had Dingelam namelijk tegen hem gezegd: 'Dat zou ik ze maar niet aan hun neus hangen'.

De (nasleep van de) oorlog speelt sowieso een grote rol in het boek. Voor ons eigenlijk al weer onvoorstelbaar ver weg.

De vrouw van Dingelam wordt ook treurig goed geportretteerd. Zij is in intellectueel opzicht zeer de mindere van haar man en weet dat zelf ook drommels goed. Ze maakt er een behoorlijk depressieve indruk door. Dingelam maakt zich ook nogal eens voorstellingen van hoe het geweest zou zijn als hij met een vrouw getrouwd zou zijn die qua intelligentieniveau meer zijn gelijke zou zijn geweest. Maar ja, dat soort vrouwen was voor hem niet voorhanden. Hij moet het met deze doen, die ook nog eens niet goed kan koken, veel te zuinig is om met de mode mee te kunnen doen en altijd deuken in de auto maakt en hem daar nog de schuld van geeft ook als het even kan.

Prachtig is ook het moment waarop de boerenbuurman de professor komt feliciteren. Zijn kado: een haan! Aangezien de professor en zijn vrouw het zonde vinden om de haan op te eten, besluiten ze het beest als huisdier te adopteren. De boerenbuurman is er echter voornamelijk op uit om Dingelam een goedkope lening te ontfutselen.

Ondertussen wordt er door de studenten (pseudo-marxistisch tuig in de ogen van Dingelam) van de universiteit een bezetting van het laboratorium voorbereid. Het universiteitsbestuur (neergezet als een stelletje onbenullen) probeert dit nog te voorkomen, maar dat lukt natuurlijk niet. Dingelam is van dit alles niet op de hoogte, omdat hij onbereikbaar is in z'n buitenhuisje. Bij terugkomst in hun eigen huis worden ze - heerlijk puberaal - bespied door de overburen, een professorenechtpaar dat z'n wekelijkse kaartavondje houdt met enkele collega's. Vele collega's weten niet eens dat hij de Nobelprijs heeft gewonnen, want het nieuws bijhouden, tja, dat doen ze eigenlijk niet.

Naast de universiteit krijgt ook de krant (het nieuwsblad van het noorden) er ook flink van langs van Hermans. De sufferds hebben namelijk de foto van Tamstra, de directeur-hoogleraar, geplaatst bij het artikel over de Nobelprijs. En die foto lijkt ook nog eens op die van een oorlogsmisdadiger. Zeer pijnlijk allemaal.

Die avond verandert het leven van Dingelam al behoorlijk: hij krijgt contact met (de vrouwen van) zijn collega's, belandt in een sexclub, gaat een keer laat naar bed, valt van zijn fiets, kortom, raakt totaal ontregeld. En dat voor een man, die nog nooit de sensatie van het lachen heeft gevoeld en, gewapend met zijn grote kennis, alleen maar in staat was om saaie, dorre colleges te geven.

Aangezien het universiteitsbestuur de bezetting van zijn laboratorium niet hebben kunnen voorkomen, wacht hem aldaar ook niet bepaald een warm onthaal. Ook de huldiging een dag later ontaardt in een complete desillusie. En tot overmaat van ramp loopt de haan ook nog weg, wat zijn vrouw een zenuwinzinking bezorgt. Het boek eindigt met een - door de psychiater gearrangeerde - welverdiende vakantie. In de hoop dat het nog goed komt allemaal. Right.

De stof die de professor heeft uitgevonden en waar het boek dus om draait, heet N-Ethyl-8-hydroxytetrahydrochloropheenhydrochloride Door deze chemische verbinding kunnen 3 zaken worden geregeld: 1. de derde witmaker in wasmiddelen 2.een middel tegen epilepsie 3. stof gebruikt als potentieverhogend middel. Als die stof zou bestaan, want eerlijk gezegd geloof ik daar geen barst van! Maar ik ben dan ook geen scheikundige, eerlijk gezegd verre van. Maar Google vindt 'm ook niet.


Het boek eindigt met een nawoord van ene Prof. Dr. B.J.O. Zomerplaag (een pseudoniem van Hermans). Hierin wordt het volgende gesteld:

'Er moet uitdrukkelijk tegen worden gewaarschuwd ONDER PROFESSOREN te lezen als een sleutelromen, d.w.z. een geschiedenis die nagenoeg echt zo gebeurd is, met personages die echt bestaan onder andere namen. Daarvan is in dit geval geen sprake. Zelf zou men zich deerlijk vergissen door te denken dat de dorpsuniversiteit waar de geschiedenis speelt, geen andere dan die te Grongingen zou zijn.' Ja, subliem. En nog subliemer: 'het boek werd (in klad) geheel geschreven op de blanco achterzijdenvan gestencilde universitaire mededelingen: nota's, discussienota's, convocaties, programma's, preadviezen, voorlopige preadviezen, voorlopige programma's, verkenningen, voorlopige verkenningen, rondschrijvens, en zo voorts, en zo verder. Al dat kostelijke papier, dat anders vluchtig, of helemaal niet gelezen in de vuilnisbak terecht zou zijn gekomen om het milieu te verontreinigen, is door de schrijver dan toch nog op een heel nuttige manier gebruikt. Dit is het Bestuur van de Rijksuniversiteit te Groningen niet ontgaan en onmiddellijk na Hermans'vertrek heeft het een verordening uitgevaardigd dat het papier voortaan aan beide zijden moet worden bestencild. Klaarblijkeleijk durft men niet het risico te lopen, dat er nogmaals een roman zal worden geschreven op de achterzijde van eenzijdig gebruikt rijksstencilpapier.' Dodelijk. Heerlijk.

vrijdag 23 januari 2009

Sigmund en internet


Volgens Sigmund is er vandaag niets te beleven op het internet. Ik ben het met hem eens dat het niet beter of slechter is dan normaal, maar misschien voelt hij zich wat grieperig. Dan lijkt alles wat minder dan het in werkelijkheid is.

Of heeft hij hoofdluis, hoewel me dat in zijn geval moeilijk voor te stellen valt. Hij woont ook niet in Nijmegen. Daar woedt momenteel naast de griepepidemie ook een hoofdluisepidemie. Het lijkt me trouwens verschrikkelijk als je door beide tegelijk getroffen wordt! Ik heb trek in noch het een noch het ander, dus ik geloof dat ik me dit weekend lekker met een boek opsluit. We hebben geen verjaardagen of andere feesten, dus ik HOEF ook met niemand contact te hebben.
Thanx for the lessons, Sigmund!

Maar in tegenstelling tot Sigmund heb ik me vandaag wel vermaakt op het internet. Met een filmpje over een brunette wier man jaloers was op haar salaris bijvoorbeeld (dat laatste verzin ik er maar bij).(http://www.depers.nl/opmerkelijk/278816/Wenkbrauwwax.html)

donderdag 22 januari 2009

Brunettes

Mensen hebben over het algemeen de neiging er anders uit te willen zien dan dat ze zijn. Hebben ze steil haar, dan willen ze krullen, hebben ze krullen, dan willen ze steil haar. Hebben ze zwart haar, dan willen ze blond haar en andersom.
Niets menselijks is mij vreemd, dus aangezien ik bruin haar heb, vind ik alle andere kleuren dan bruin mooier. Ik heb in het verleden mijn haar wel eens rood geverfd, maar als ik eerlijk ben, stond het me voor geen meter. Qua blonderen beperk ik me tegenwoordig tot een enkele highlight.

Maar als ik de krant mag geloven, moet ik dat zelfs in de toekomst achterwege gaan laten: uit onderzoek blijkt namelijk dat brunettes beter betaald worden dan blondines!
En daarenboven bleek uit datzelfde onderzoek dat bruinharigen vaker serieus genomen worden, intelligenter en oprechter ingeschat worden en een betere kandidaat voor relaties op langere termijn zijn. Tel uit je winst! Ik zou bedrijven dan ook ten zeerste aanraden om alleen nog maar brunettes in dienst te nemen.
Hoe het met mannen zit, vertelt het onderzoek helaas niet.

woensdag 21 januari 2009

Scheidsrechters te kort

Ach, die scheidsrechters moeten het ook altijd ontgelden; fluiten ze goed, zijn ze weer te kort. Nou, maar in dit geval hebben ze mooi gewonnen! Als mooiste woordcombinatie in het kader van het verkeerd spatiegebruik. Zie de site van SOS voor de details.

De redactie van het Jeugdjournaal, op wier site de fout geconstateerd was, heeft inmiddels gereageerd. De fout is hersteld. Ze zeggen het niet met zoveel woorden, maar ze schamen zich natuurlijk wel. Ze zouden liever de prijs voor de beste kinderwebsite, de gouden @penstaart, waar ze voor genomineerd zijn, winnen dan deze prijs gewonnen hebben. Maar ja, die kans is nu verkeken natuurlijk.

Dance, dance revolution


Een jonge collega is plannetjes aan het smeden om de werkvloer aan de DDR verslaafd te maken. Niet Oost-Duitsland natuurlijk, maar de Bubble beerage. Binnenkort start de eerst sessie.

Ik vermoed dat dat nog een leuke middag gaat worden, waarbij we onze blauwe doekjes hard nodig zullen hebben...slik...

dinsdag 20 januari 2009

Mens sana

Alles stond in het teken van gezondheid op ons werk vandaag. Wij doen namelijk mee aan een massale gezondheidscheck. Gezellig met z'n allen naar de dokter, zeg maar. Van ons allen (nou ja, een select gezelschap dan) werden BMI, cholesterol en bloeddruk gemeten. En verder moesten we een vragenlijst invullen. So far, so good.

Want we kregen van de dame die de gezondheidschecks afnam, een pakketje mee, een soort verlaat bonus-kerstpakket-voor-gezondheidsfreaks. Het pakketje bestond uit een leuk boekje met wandelingen in Nederland, een meetlint (om je buikomvang op te meten) en een toilettasje met een blauw doekje erin. Hilariteit alom, want niemand wist precies wat dat doekje nou eigenlijk was. Een zeem (om werknemers te stimuleren hun eigen ramen te zemen om zo wat lichaamsbeweging op te doen tijdens kantooruren), of toch een yogamatje, toetsenbordmatje, sporthanddoek, deel van een kraampakket, smurfenluier? Ongelooflijk wat een fantasie je collega's ineens blijken te bezitten!

Uiteindelijk kwam - nadat we een oproep op het intranet geplaatst hadden - de aap uit de blauwe mouw: het was een verfrissingsdoekje voor bij het sporten, tevens te gebruiken om het zweet mee af te vegen. Ik denk dat ik 'm voor de zekerheid maar op m'n werk laat liggen!

maandag 19 januari 2009

Blue monday

Elke maandag is natuurlijk een beetje moeilijk: het heerlijk weekendje is weer voorbij en je moet weer....aan de slag! Maar de derde maandag van januari: dat is toch wel de moeilijkste maandag van het jaar. Blue monday. Door een Britse psycholoog middels een formule ontdekt.

De formule luidt als volgt: 1/8W+(D-d)3/8xTQ MxNA. W=het weer, D=debt (schulden) minus d= salaris van januari, T=tijd sinds Kerstmis, Q=periode waarin het toch niet lukte een slechte gewoonte af te leren, M=algemene motivatie en NA=need to make action & do something about it (de noodzaak om actie te ondernemen en er iets aan te doen).

Nou, ik heb nergens last van gehad! Gisteren al een topavond door het concert voor Obama met een fantastisch optreden van U2 en vandaag nog maar eens flink hard Blue Monday van New Order opgezet!

Zie je, allemaal nergens goed voor, die formules!

zondag 18 januari 2009

Nieuwe look


Is het jullie ook opgevallen dat enkele van mijn volgers een nieuwe look hebben? Misschien moet ik er ook eens wat aan doen! Of toch niet?

Nieuwe auto

We hebben sinds dit weekend een nieuwe auto. Niet echt nieuw natuurlijk, maar nieuw voor ons. Hij is 9 jaar jonger dan onze vorige auto. We hoeven nu niet meer om ons heen te kijken welke onzinnige elektronische functie het nu weer laat afweten, welke onderdelen er nu weer van de roestbak afvallen, hoewel, zo erg was het nou ook weer niet, maar we kunnen in ieder geval de radio weer verstaan, de radio is zelfs te bedienen vanaf het stuur, kortom, we zweven.

Maar voor het zweefmoment daar was, moest de oude auto natuurlijk ontruimd worden. Wat we daar al niet aantroffen! Dekens, zakdoekjes, spelletjes, kauwgom, stof en.....mijn oude rijbewijs! Wat was ik blij die weer terug te zien! Ik had inmiddels een nieuwe, maar de oude was me toch dierbaar. Een soort prijsdocument, want ik had 'm in een keer gehaald. Daarna heb ik 'm niet vaak meer gebruikt voor z'n eigen doel, maar hij heeft toch wel enkele keren fijn dienst gedaan als identiteitsbewijs.

In mijn hart houd ik namelijk niet echt van auto's en autorijden. Ik vind het heerlijk om er als een prinsesje in vervoerd te worden, maar zelf die snelheid maken, daar schrik ik toch iedere keer weer van terug. Mijn man vroeg mij vanmorgen, toen hij de verzekeringspapieren in orde aan het maken was, of hij mij ook als chauffeur zou opgeven. Ach, dat kunnen we later altijd nog veranderen, antwoordde ik hem quasi-nonchalant.

Want het zit me ook wel dwars dat ik geen gebruik maak van mijn rijvaardigheden. Een aantal jaren terug heb ik nog wel weer eens een serieuze poging ondernomen, maar ik was opnieuw geschrokken van het enorme gebrek aan souplesse en lef dat ik aan de dag legde bij het besturen van de wagen. Het voelt niet goed, ik en het stuur en het gaspedaal en de koppeling en de rem en de handrem en de versnellingspook en de achteruitkijkspiegels, dat allemaal tegelijk bedienen en dan ook nog op het verkeer letten. Mijn gestel kan dat gewoon niet aan. Zou de rijinstructeur dat geweten hebben, toen hij mij mijn rijbewijs uitreikte? Zo van, ik kan haar dat rijbewijs met gemak verstrekken, ze zal er toch nooit gebruik van maken....

zaterdag 17 januari 2009

LinkedIn (vervolg)

Ik zit nu twee weken op LinkedIn, maar mijn leven is er nog nauwelijks door veranderd. Het heeft me wat van de straat gehouden, ik heb een nieuwe wereld ontdekt waarvan ik nu al weet en eigenlijk al wist dat het niet de mijne was.

Plezier heb ik er wel om en mee gehad, maar ik weet niet of dat de bedoeling van het programma is. Het schijnt dat inmiddels 25% van de Nederlandse beroepsbevolking opLinkedIn is aangesloten. Een vriendin van mij (met veel zakelijke contacten) zei dat het wel handig is om weer met iemand in contact te komen als die inmiddels bij een ander bedrijf werkt en je hem/ haar weer nodig hebt. Ja, dat geloof ik ook wel. En soms is het ook wel leuk om te zien wie wie nou eigenlijk kent; dat kan wel eens een strategisch voordeeltje zijn.

Wat ik wel merk, is dat het verzamelen van al die contacten een soort postzegels verzamelen wordt, zo van o, die heeft al 100 contacten, daar moet ik toch overheen kunnen. En ook het jagen op zeldzame postzegels hoort daar natuurlijk ook bij. Wie wil nou niet Barack Obama als contact? Een Volkskrantjournalist heeft dat geprobeerd, maar kreeg helaas nul op het rekest. Zo had ik een poosje geleden ook al eens Martin Bril geprobeerd te contacten. Nou staat er wel een Martin Bril op LinkedIn, zelfs een die werkt bij de Volkskrant, maar het is niet MIJN Martin Bril.
O.k., en verder ik heb ontdekt dat Jeanet, een oude studievriendin van mij nu een eigen blad heeft. Allemaal gaan lezen, hoor!

En nu schijnt er al weer een ander netwerk te bestaan, voor academische contacten dit keer, Academia, dat nog beter opgebouwd is dan LinkedIn. Een collega van mij wees mij daar pas maar eens fijntjes op. Hij staat daar zelf eenzaam als enig lid van onze bibliotheek. Zal ik hem gaan vergezellen? Ik twijfel nog. Aan de ene kant denk ik: wie a zegt, moet ook b zeggen, maar aan de andere kant moet ik misschien ook weer eens wat meer de straat op. Echte dingen doen.

vrijdag 16 januari 2009

Pont du Gard aan de Waal

Oudèn menei (niets blijft). Zo eindigde gisteren mijn bericht, maar nu moet ik er al weer op terugkomen. Dankzij minister Plasterk blijft ons ondergrondse erfgoed namelijk voor een belangrijk gedeelte behouden voor het nageslacht.

Ook Nijmegen viel in de prijzen met het Romeinse aquaduct dat tussen Berg en Dal en Groesbeek via het huidige Nijmegen-Oost gelopen moet hebben. Dat las ik tenminste in de Gelderlander. Het was mij nooit opgevallen dat de opgehoogde Broerdijk eigenlijk een stukje Romeins aquaduct was. Het aquaduct is ook niet meer zichtbaar, behalve in hoogteverschillen van het landschap. Dat is door een amateurarcheoloog uitgedokterd. De houten goten waardoor het water moet hebben gestroomd zijn nooit teruggevonden. Toch wil men dit in Groesbeek commercieel uitbuiten. Ha, die Romeinen zouden eens moeten weten!

Quintus zou ons prima kunnen vertellen hoe het er destijds uitzag, maar ja, die zegt nooit wat. Of zou hij al aan het werk zijn in Groesbeek?

donderdag 15 januari 2009

Twitteren gaat het helemaal worden!?

Als je over een jaar nog niet op Twitter bent aangesloten, dan hoor je er niet meer bij. Dat vermoeden de trendwatchers tenminste. Barack Obama twittert, Lance Armstrong twittert, Britney Spears twittert, Hilary Clinton twittert, Maxime Verhagen twittert. Niet de minsten dus! Hoewel, ik weet niet hoe lang Obama nog mag twitteren. Zijn blackberry moet-ie waarschijnlijk binnenkort opgeven....

Wie overigens niet weet wat twitteren (tsjilpen) is, moet maar eens op de twittersite kijken. De vogelbeeldspraak is in ieder geval, zoals je zult zien, leuk doorgetrokken, want een berichtje heet in twittertaal een tweet.

Zo, nu kun je in ieder geval meepraten. Bibliotheken vragen zich al een tijdje af of en hoe ze dit betrekkelijk nieuwe medium kunnen inzetten als communicatiemiddel (zie o.a. Wow!ter 's bericht van 4 januari). Je kunt er in ieder geval mee voorkomen dat je vergeten wordt. En het is hip en snel.

Gisteren was er bij EénVandaag een item over. Ja, want ze zijn modern. Naast Maxime Verhagen was ook trendwatcher Vincent Everts aanwezig.
Aangezien mensen zich afvragen of Maxime wel zelf twittert en niet een van zijn PR-medewerkers, heeft hij zijn meest vaste twitterpartners op zijn kamer op het Binnenhof uitgenodigd om samen met hen over het twitteren (en andere zaken) te praten en te laten zien dat hij inderdaad zelf twittert en niet een van zijn medewerkers.

EénVandaag heeft natuurlijk ook een Twitterdienst.

En wil je weten waar Maxime Verhagen nu is? Kijk dan hier. Zit je daar op te wachten? Ik in ieder geval niet. Maar wie ben ik? Vooralsnog te lente voor al dat gefestina. Ik houd meer van boeken en verhalen. En voel me niet op m'n gemak in een volière.
Maar, wie zal het zeggen, twitter ik er straks lustig op los. Tempora mutantur, nos et mutamur in illis (tijden veranderen en wij veranderen met hen) staat er heel toepasselijk op de spiegel die pas bij onze personeelsingang is opgehangen. Ja, panta rei in twittertaal. Zie je, ik leer het al. Oudèn menei.

woensdag 14 januari 2009

Ramsey Nasr

Katharina stelde me via de mail (o ja, dat is ook nog een communicatiemiddel) voor het stemformulier voor de verkiezing van de dichter des vaderlands op mijn blog te plaatsen. En dan Ramsey Nasr aan te bevelen.
Dat lijkt me een uitermate sympathiek verzoek, dus daar voldoe ik graag aan.

Eerst even wat uitleg geplukt van de site, zodat je weet waar je voor stemt:

"De verkiezing van de Dichter des Vaderlands wordt eens in de vier jaar georganiseerd door stichting Poetry International, NPS, NRC Handelsblad, de Koninklijke Bibliotheek, en de stichting Poëzieclub.
Op vrijdag 2 januari verschijnt er een bijlage in NRC Handelsblad waarin de vijf kandidaten voor de Dichter des Vaderlands aan u worden voorgesteld. Vanaf die dag kan iedereen op deze website een stem uitbrengen. Stemmen kan tot en met 27 januari 2009.
Op 28 januari 2009 wordt in een live televisieprogramma van de NPS, Dichter des Vaderlands, de nieuwe Dichter des Vaderlands bekend gemaakt."

Nu over Ramsey Nasr dan:
Ramsey Nasr schrijft zeer gevoelige gedichten. Over de liefde bijvoorbeeld:

HAAR KUSSEN WAREN LANG
En zonder blozen
Trok zij het lichaam uit
De lippen open
Waar zij zich langzaam gaf
Half heet half roze.

Zo lag zij als de vrucht
Waarop ze wachtte
Haar borsten volgebloed
Twee benen bracht ze
Vaneen en langzaamaan
Het allerzachtste.

Maar Nasrs Palestijnse afkomst - zijn vader is Palestijn - is ook een thema in zijn gedichten. De uitzichtloosheid van het conflict tussen Israël en Palestina en de spiraal van geweld is bijvoorbeeld verbeeld in de regel een volk dat zebrapaden aanlegt over wonden:

WIE WEET MIJ EINDELIJK, WELKE DODENTOLK,
Te doen bedaren in gezworen haat.
Ik volg de vaderen om vroeg en laat
Mijn land te zien. Ik leef tegen een volkDat zebrapaden aanlegt over
wonden,
Dat boven onze botten steen op steen
Bewoont, dat leven wil voor zich alleen.Leeft dan in angst.
Ons bloed wordt niet geronnen.
Op hoeveel scherven vlees weerkeert het recht.
En opgeblazen domme wraak en galIs wat er rest, als hersenen gaan
denken.
'Men mag een mens een leven niet ontschenken.
Ik hoop dat ik geen bommen maken zal.'

Tussen twee haakjes: je kunt ook nog kiezen voor
- Tsead Bruinja
- Joke van Leeuwen
- Erik Menkveld
- Hagar Peeters

Maar iedereen kiest natuurlijk gewoon voor Ramsey.

IJssel niet Romeins


Jarenlang heb ik aan de IJssel gewoond, in de veronderstelling dat deze Romeins was. Helaas, de rivier blijkt pas in de Middeleeuwen ontstaan te zijn. En helemaal niet gegraven door Drusus, zoals altijd gedacht werd op basis van Romeinse bronnen. Dat hebben wetenschappers uit Wageningen ontdekt.

Ik ken maar 1 ooggetuige uit de Romeinse tijd en dat is mijn volger Quintus, maar ik weet niet of ik hem in het Nederlands of Latijn moet aanspreken. Hij zegt namelijk niet zo veel. Misschien blijkt hij ook ineens wel middeleeuws te zijn.

Quinte, flumen Isala a Druso fossum est, aut non?

Kijk maar in de Wikipedia, daar staat alles netjes bij elkaar. Ja, wij moderne mensen kunnen ook wel wat! Met z'n alleen een encyclopedie bijhouden, bijvoorbeeld. Het woord voor de machine die ons daar bij helpt, hebben we van jullie geleend, maar de rest heben we toch echt zelf bedacht. Knap, hè?

dinsdag 13 januari 2009

De wereld draait door


Ha, gisteren weer heerlijk een aflevering van De wereld draait door. Wat kun je een programma (of is het de presentator?) toch missen als je het een paar weken niet ziet! Vooral als het vervangen wordt door een waardeloos programma als Triana.

De gasten waren niet allemaal even fantastisch, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de komst van Adriaan van Dis. Heerlijke man is dat toch in al z'n ijdelheid. Ja, soms siert ijdelheid een man nu eenmaal, daar kan ik ook niets aan doen.

Op de site van De wereld draait door zag ik dat er een prijsvraag georganiseerd was met betrekking tot Adriaan van Dis en dat daar een gratis exemplaar van zijn laatste verhalenbundel (Leeftocht. Veertig jaar onderweg) mee te winnen is (ze mogen er namelijk 10 van weggeven).

Eitje voor een bibliotheekmedewerker! Mits ze Nathan Sid, wat eigenlijk een novelle is (volgens wikipedia dan), ook als roman meetellen.

maandag 12 januari 2009

Septimus


Het is me een eer u (of je) te mogen aankondigen dat festina lente een zevende volger heeft. En nog wel een die ze dagelijks ziet op het werk, als ze zich even omdraait. Zou dat bloggen soms besmettelijk zijn? Want het mooie is, dat hij zelf een blog is begonnen. We zijn benieuwd, want hij heeft grote kennis van muziek, (Engelse) literatuur, PR en communicatie. En soms zegt hij nog wel eens iets grappigs ook.

zondag 11 januari 2009

IJspret

Mijn zoon schaatsend op het slootje achter ons huis, dus bij de bouwweg, op de eerste schaatsdag. Leuk om te beginnen!
Voor ons huis is een paar straten verderop een werkelijk mooie schaatsbaan, met bruggetjes en zo. Ik dacht dat ik daar ook een foto van had, maar helaas! Het was net Giethoorn! 's Avonds had een kweker van een belende kas er de hele week ook nog een bouwlamp neergezet, zodat iedereen lekker door kon schaatsen. Erg sfeervol.
Vandaag zijn we wezen sleeën in het bos en van heuveltjes af. Mijn buurvrouw heeft een filmpje gemaakt van mij op de slee; binnenkort in dit theater!



Expiriment: een maand offline

Nee, vreest niet, lieve lezers, ik zou dat nooit doen, een maand offline! Maar ik las gisteren in de Volkskrant dat er iemand is die dat wel heeft gedaan. Een bekende internetverslaafde en -adviseur (Jim Stolze, 35 jaar) nog wel. En eigenlijk beviel hem dat wel. En zijn vrouw ook. Wat een leven moet ze daarvoor gehad hebben met zo'n man wiens eerste bezigheid na het ontwaken was om - gewaarschuwd door het envelopje op zijn iPhone - als eerste actie van de dag meteen zijn e-mails te checken en terwijl hij die mails las thee te zetten (dat laatste was dan wel weer heel fideel van hem) en de rest van de dag op die manier, gewapend met laptop online te zijn! Tot slapens toe!
Zie zijn weblog over zijn eerste ervaringen weer online op 7 januari. Het zou interessant zijn die van zijn vrouw er bij te lezen!

zaterdag 10 januari 2009

LinkedIn

Zelf had ik het voor vorige week niet voor mogelijk gehouden, maar ik sta nu ook op LinkedIn. En dat voor een niet-netwerker. Wow he.
Eigenlijk zocht ik een oud-klasgenoot die nu in Frankrijk woont en die ik een jaar of 2 geleden met kerst terugzag, maar veel te kort gesproken had. Onze moeders kennen elkaar, maar om de een of andere reden ging het steeds mis met het e-mailadres. Via LinkedIn is het nu wel gelukt contact met haar te krijgen (e-mailadressen vanuit LinkedIn werken waarschijnlijk beter omdat ze voor Professionele Mensen gemaakt zijn). En met het terugvinden van het contact ging er tegelijk een wereld voor mij open. Wat een contacten! En wat een titels!
Er zaten ook enkele gezamenlijke klasgenoten van ons bij, zelfs enkele oude liefdes. Een schok om die, getooid met grijs haar, weer terug te zien. Ik heb er 's nachts over gedroomd dat we weer allemaal bij elkaar waren. Wat een tijden waren dat en wat een carrières hebben ze nu gemaakt! Ik heb een collega gelijk gevraagd wat mijn functie, enigszins opgepompt, in het Engels zou zijn. Nederlands is veel te gewoontjes natuurlijk voor dit soort sites. Ik had het kunnen weten.
Nieuwsgierig als ik ben, ben ik ook eens naar andere mensen gaan zoeken. Eerst naar oud-klasgenoten van wie ik wel het vermoeden had dat ze op LinkedIn zouden staan. En ja hoor, en met wat voor contacten! Ik zag dat er gelukkig ook behoorlijk wat 'gewone' Nederlanders tussen zaten. Dat stelde me weer enigszins gerust. Toen de familie maar eens onder de LinkedIn-loep genomen. Ja, hoor, stonden er allemaal netjes in. Zij staan nu meer met mij in contact dan ooit.

Vervolgens maar eens kijken wie van mijn collega's er allemaal op LinkedIn aanwezig zijn. Meer dan ik dacht! Wat mij wel frappeerde, was dat niet alle MT-leden erin stonden. Het ontbrekende MT-lid heb ik meteen maar een uitnodiging gestuurd. In een MT zitten en niet op LinkedIn, dat kan natuurljik niet. Een ander MT-lid was alleen zichtbaar via een business-account. Dat is een te ver van mijn bedshow en kost nog geld ook. Ja kom, voor deze kermis ga ik niet betalen. Toen ik vanmorgen wilde gaan kijken wat je nou extra met zo'n businessaccount kunt, bleek het MT-lid alweer uit het netwerk verdwenen. Toch niet bevallen, zo'n businessaccount denk ik dan. Of misschien het hele LinkedIn-gebeuren niet. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen.
Hoewel......misschien is het wel net zoiets als met die feestjes waar je eigenlijk geen zin in hebt, maar die na afloop toch heel leuk bleken te zijn.
Ik heb in ieder geval via LinkedIn in een week tijd al meer contacten dan ik in 2 maanden tijd blogvolgers heb. Dat geeft toch te denken!

vrijdag 9 januari 2009

U

Ik ben goed (?) opgevoed, dus zeg nog u tegen mijn vader en moeder. Zij staan daar namelijk op. Tegen andere mensen zeg ik eigenlijk altijd jij, ook als ze ouder zijn dan mijn ouders. Misschien komt dat ook wel omdat ik tot nu toe gewerkt heb in omgevingen waarbij het grootste deel van het personeel ouder was dan mijn ouders en ik dus bij oudere mensen niet direct een 'u-gevoel' kreeg. En vaak zijn/ waren ze ook nog jonger van hart dan mijn leeftijdsgenoten (tja, jaren zestig, he).
Toen ik van de week een van mijn tantes zag, hadden we het er nog even over. Van mijn ooms en tantes van mijn moeders kant mocht, nee moest ik altijd 'je' zeggen. Als kind voelde ik me daar bijzonder onprettig bij, want tegen oudere mensen moest je toch altijd u zeggen? Nu snap ik hen wel en ben ik blij dat ik altijd 'je' tegen hen gezegd heb. Wat een zo'n lettertje toch een impact kan hebben. Zouden er meer van die krengerige lettertjes zijn, vroeg ik me af? Het antwoord vond ik uiteraard bij Onze Taal; die hebben zelfs een heel boekje (achter de letter) in de aanbieding van eenletterwoorden. Misschien toch maar eens kopen. Kan ik m'n ouders misschien een keer met een andere letter aanspreken. O of zo.

donderdag 8 januari 2009

Terugblikken en vooruitkijken

Januari is typisch een maand van terugkijken en vooruitblikken. De naam voor de maand is dan ook niet voor niets afgeleid van Ianus, de door de Romeinen vereerde god van het begin en het einde. Aan mijn leerlingen vertelde ik er vroeger ook nog altijd bij dat Ianus ook de god van de deur was. Belangrijk om te vereren, want die houdt het vertrouwde binnen en het kwaad (de gang) buiten. Vol begrip keken ze mij aan.

Begin en einde dus. Op het werk doe ik momenteel bijvoorbeeld bijna niets anders dan cijfermatig terugkijken (ik krijg er nu al een beetje pijn van in mijn nek), met name ook met het oog op de vooruitblik, maar ook in de taalkunde kijkt men naast achteruit ook al vooruit. Dagblad Trouw heeft z'n lezers uitgenodigd alvast mee te denken over het woord van 2009. Suggesties waren er al te over: paffelen (als variant op dat oerlelijke swaffelen, maar dan de sigaretvariant) en obamamoe, om er maar een paar te noemen.

En bij BBC-news heeft men de zogenaamde 'bushisms' (taalkundige blunders van president Bush) maar eens thematisch geordend op een rij gezet. Over informatie-/ en nieuwsvoorziening schijnt Bush bijvoorbeeld gezegd te hebben:
"Information is moving. You know, nightly news is one way, of course, but it's also moving through the blogosphere and through the Internets."en over onderwijs: "Rarely is the question asked: Is our children learning?"en over zichzelf, maar wie twijfelt daar nu nog aan: "They misunderestimated me." Ik kijk vooruit naar Obama! Niks Obamamoe. Bushmoe. Klinkt lekker Afrikaans, dat laatste. Net als 's mans taalgebruik.
http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/7809160.stm

PS vooruit a.u.b. niet te verwarren met voorruit, maar dat gebeurt geloof ik alleen als het mistig is....

woensdag 7 januari 2009

Spatiegebruik

Sommige mensen - vooral de mensen die veel Engels lezen - hebben moeite met het goed (en vooral spaarzaam) plaatsen van spaties. De Engelse ziekte schijnt dat te heten.

Er is zelfs een platform voor opgericht: de SOS (Signalering Onjuiste Spatiegebruik). En natuurlijk mag door de lezers van hun schrijfsels het woord met de meest onjuiste spatie van het jaar gekozen worden. Dit jaar kan er gekozen worden uit 6 woordcombinaties:
  • oude wijvenkoek
  • vrijwerk
  • gemalen gids
  • voedingswaarde wijzer
  • gestolen bromfietsregister
  • scheidsrechters te kort

Ik vind ze stuk voor stuk hilarisch, maar kies toch voor de laatste; of toch de tweede? Ze zijn eigenlijk allemaal leuk. Stem mee op http://www.spatiegebruik.nl/despatievan2008.html.

Gamen? Niet op je CV!

http://weblogs3.nrc.nl/klaver/2008/12/24/gamers-worden-niet-aangenomen/

dinsdag 6 januari 2009

Leuke Sigmund


Busje komt zo....

Ha, voor de mensen die zich zorgen maken: met de bus was het veel aangenamer om in deze Syberische toestanden op het werk te komen. Het enige ongemak was dat ik op de heenweg 20 minuten in de kou moest wachten totdat de bus kwam (omdat ik normaal nooit met de bus ga ken ik de bustijden niet), maar op de terugweg ging het helemaal goed. Het enige ongemak was dat de monitor waar normaal de haltes op geprojecteerd staan tijdelijk buiten dienst was. Maar daar viel mee te leven, omdat ik de omgeving waar ik woon inmiddels goed ken.

Het was heerlijk om al die file's, ploeterende fietsers en wandelaars en ambulances op majesteitshoogte voorbij de rijden. Ik moest me inhouden om niet te zwaaien. Ik ga vaker de bus nemen!

maandag 5 januari 2009

Fietstocht in de sneeuw

Ik ben zelden zo blij geweest als vandaag dat ik weer thuis ben! Eigenlijk zouden ze alle werknemers uit het zuid-oosten die de moeite hebben genomen naar hun werk te komen een risicotoeslag moeten geven vandaag.

Het viel me nog mee hoe veel collega's er op de fiets waren toen ik de fietsenkelder binnenreed. Het aantal studenten op de fiets was wel beduidend lager dan normaal. Ik weet niet of ze alternatieve vervoersmiddelen hebben gevonden of dat ze gewoon niet gekomen zijn.

En gelijk hadden ze! Ik kwam - na verschillende malen aan een ernstig ongeluk ontkomen te zijn - met enorme spierpijn in m'n nek van het tegensturen op het werk aan. En ik was duidelijk niet de enige. Eigenlijk onbegrijpelijk dat er niet gelijk een massageteam voor ons klaarstond. Maar ja, onze directeur is nog op vakantie, anders had hij vast wel wat geregeld. Thaise masseurs graag de volgende keer!

Wat mij ook verdrietig stemde, ja zelfs eigenlijk kwaad maakte, was dat er wel gestrooid werd voor de auto's en niet voor de fietsers. Zijn dat soms tweederangs burgers of zo? Wij betalen ook belasting hoor, pseudo-links college van Nijmegen!

Een collega van mij zei dat de weg inmiddels beter begaanbaar was dan vanmorgen, maar ik was vergeten dat je collega's eigenlijk nooit moet vertrouwen.....


zaterdag 3 januari 2009

Ontkerst

Het is weer zo ver. We zijn ontkerst.

De boom is leeggehaald en in de tuin gezet om eenzaam op ophaling te wachten; als groente-fruit-en tuinafval zal hij worden gedeporteerd naar duistere, onaangename plekken. Ik hoop dat hij nog een beetje kwaliteit van leven zal hebben doordat hij nog vrienden van vroeger ontmoet.

De ster is van het raam, de sierverlichting in de kast opgeborgen.

De kerst- en nieuwjaarskaarten hangen er nog als stille getuigen van de sfeervolle tijden. Sommige kaarten zijn ook uitdrukkelijk gestuurd als nieuwjaarskaarten en het is pas 3 januari, dus zonde om ze nu al weg te doen.

Überhaupt zonde om ze weg te doen. Het zijn de leuke, kleine kadootjes rond kerst en oud en nieuw. De eerste kwam dit jaar al voor Sinterklaas. Hij was van een Chinees meisje uit de klas van mijn kinderen. En al snel daarna volgden nog meer kaartjes. Grote, kleine, met glitter, zonder glitter. De voorpret begint al bij het openen van de enveloppe; die lijkt een beetje op blanco inpakpapier. Anders dan bij een kadootje weet je alleen nog niet wie de gever is. Het is een vermakelijk spel om te raden van wie het kadootje zal zijn. Van tevoren weet je al dat er ook dit jaar weer een stuk of 5 bij zijn die zelfgemaakt zijn. Van creatieve vrienden.

De origineelste was ook dit jaar weer van onze (niet voor niets) beste Lentse vrienden.

De kaart was blanco, in de vorm van een vrouwelijke engel die door een mannelijke engel bevrijd wordt van een slang met een muis in z'n bek. Er zat een gouden strik omheen. We probeerden 'm open te maken, maar dat lukte niet meteen; de gouden strik bleek van ijzerdraad. Gelukkig was de kaart zo ontworpen, dat je 'm er ook omheen kon buigen. Ik weet niet of dat de bedoeling was, maar in ieder geval opende de kaart zich.

De tekst luidde als volgt:

Een Talmoedische spreuk zegt over onze gehechtheden en gewoonten: "Passie begint als spinnendraad, maar eindigt als dikste kabel".
Ben jij een Ariadne (zorgvuldig ontrafelen) of meer een Alexander (doorhakken)?
En dat gevolgd door de nieuwjaarswens, waarbij de lezers inzicht en besluitvaardigheid wordt toegewenst bij alles wat hij/ zij in 2009 moet ontwaren, uitpluizen of ontbinden.


En de kaart van Enig, die is ook altijd een feest. Met name omdat er altijd een uitgebreide handgeschreven brief bij zit. In de brief van dit jaar reageerde ze onder andere op het pakketje uitgeprint materiaal van dit blog met betrekking tot haar verjaardag(http://theeheeftzoveelcharme.blogspot.com/2008/11/enigs-verjaardag.html).

Ze voelt zich zeer vereerd om een plekje in de cyberspace in te nemen en toont zich tevreden met de nickname. Bovendien blijkt ze wel degelijk onze mailwisseling te hebben gevolgd en zelfs af ten toe te dammen op het internet. Ze is namelijk vastberaden om mijn kinderen te verslaan in september, als ze weer naar Nederland komt. Yo, nooit gedacht!

Verder schreef ze dat ze nog steeds niet van automatisering houdt en blij is dat er tegenwoordig een student informatica bij haar en haar collega's in de biblotheek aanwezig is om de meer technische vragen van de studenten op te lossen. Een prima oplossing, lijkt me zo.


En verder zaten er dit jaar ook kaarten bij in de vorm van een kerstbal, die je zo in de boom kon hangen (erg praktisch!) en natuurlijk kaarten van mensen die je niet zo vaak ziet en bijvoorbeeld al langdurig ziek blijken te zijn of juist hele leuke dingen meegemaakt hebben, of gezamenlijke herinneringen ophalen aan het vorige jaar.

Kaartenschrijvers, bedankt!

vrijdag 2 januari 2009

HI HA


We zijn vandaag - na zo'n slome dag als gisteren - maar eens lekker op pad geweest. Naar het Van Abbemuseum in Eindhoven. Een leuk museum, als je van moderne kunst houdt. Mijn man en ik doen dat en we wilden testen of onze kinderen dat ook doen. Het enthousiasme was niet groot toen we vanmorgen aankondigden waar we naar toe zouden gaan; de Efteling zou toch een veel betere bestemming zijn? Daar hadden ze geen gelijk in, want men raadt af om naar de Efteling te gaan. Te druk tijdens de winteropenstelling. En bovendien hebben we geen Eftelingabonnement, maar wel een museumjaarkaart. En aangezien we Nederlanders zijn, willen we die er natuurlijk dik uithalen.

Het was een rustige dag, rustig op de weg, rustig in het museum, trage bediening in het museumcafé (moet het klaarmaken van een tosti nu echt 30 minuten kosten?).

De gevoelens van de kinderen over de kunst waren gemengd. Mondriaan en Picasso kenden ze wel (van school en het Kröller-Müllermuseum). Van veel andere kunst zeiden ze: 'ja, dat hadden we zelf ook wel kunnen maken'.

Een paar kunstwerken sprongen er wat hun betreft uit, waaronder HI HA van John Körmeling. De tentoonstellingen over be(com)ing Dutch en Heartland vonden ze niets aan. Wij ook niet. Mijn man miste vooral de oude collectie. Zullen we het er maar op houden dat vroeger alles beter was?

donderdag 1 januari 2009

Vuurwerk door particulieren in de ban?!



Steun de petitie tegen het afsteken van vuurwerk door particulieren via onderstaande site: http://www.petities.nl/petitie/burgerinitiatief_meer_plezier_met_minder_vuurwerk/index.php#signature_form

Gelukkig nieuwjaar


O ja, en voor ik het vergeet, een gelukkig nieuwjaar allemaal. Hebben jullie ook van die goede voornemens? Ik wel, maar meestal houden ze - ook door het jaar heen - nog geen uur stand. Minder eten, meer bewegen, minder slapen, aardiger zijn tegen mensen, meer loslaten, meer relativeren, beter opruimen, meer lachen...

Sextus

Het evenwicht is weer verstoord: 4 mannelijke volgers tegen 2 vrouwelijke. Machogedrag noemen wij vrouwen dat. Maar Sextus - stronger than fiction - durft zich tenminste bekend te maken (in tegenstelling tot....juist! Quintus!)!
Maar even zonder gekheid, een grootheid is natuurlijk altijd welkom.